Þimdi laleler sus diyor, gözler yaþýný býrakmaktan hiç sýkýlmýyor
Kalp hangi esrarýn þadýnda sancýlar içinde inliyor, hasret neden ruhuma ýstýrap veriyor
Þehrine muhtaç olduðum sessizliðin kahrolmam için yetiyor, umutlar hüzün için bekleþiyor
Hicran yüreðimden neden hiç çýkmýyor nefesin artýk þevkime ram olmak için kifayet etmiyor



Bir saklý zaman var sanki bu gönlümün hüzün sahnelerinde
Rengarenk bir loþluðu sunuyor sukuta abat olan lehçesiyle, firkat kalbimin sahifelerinde
Dinmeyecek mi sýzým, ah çektiren gönül baðým, aþkýn hicranýný zerkediyor artýk her yudum
Nerdesin, hangi iklimin penceresinden nazar edensin, hasret lahzasýnda ruhumu avutursun



Nasýl bir yoldayým, hangi han'a rastlasam sanki hazandayým
Aðaçlarýn yapraklarýný býrakýðý bir hicran ile þimdi münhal içinde elem solumaktayým
Demek ki elhak çok korkaðým, acý ve ýstýrabý aþk ile hakka ram etmeyen ne sefil bir nidayým
Durmadan aðlamalýyým, ibret, irfanýn feyziyle nefesini arýndýrmalýyým aþka ram olmalýyým



Haydi kalk diyor, suskun letaifler, ruhi derinlikten seslenenler
Hangi bulvarýn þafaðýnda kaldý nice emeller, heves için göze alýnan türlü densizlikler
Hani verdiðin söz, sadakat için akitleþtiðin kalbi öz, nefsin için derlediðin tedrisatta ki köz
Sakýn yoruldum deme, göçüp gidenleri yad etmekten imtina ederek nefeslenme, aþktadýr öz



Nice yollar denendi, tevhidin lal olmuþ lehçesi kalbin içindi
Ruhi vecdin, iradi teslimiyetin hakikatin ilgasý için deðil miydi, peki, o vakit neler deðiþti
Ýnsan denen o mümtaz sýfat, hangi badireler için seferber olan nefes-i emanetti aþka devretti
Vuslat için dile gelen hicran ve beklelen an çok mu geçikti, kalbin aþka müsavi olmayý isterdi



Mustafa CÝLASUN