söyle ay ışından
türettiğim
aydınlık yüzlü sevgilim..
yanlızlığımla bir ihtilali körükleyen
sevda düşmanı olabilirmiyim
yüreğimizin sokaklarında
adım başı
aşkı vuran silahlara nasıl parmak izim düşer
bir aşkı vuran parçalayan
kaldırımlarına çarpan
bir intihardı gidişin...
oysa o fırtınalı
oysa o ölesiye
karlı boranlı
gögü üzerine ben çekmedim
fakat sen....
sen her şeye rağman gittin
sevdaya kanat açmış
bir martıyı nasıl göğünden
düşürebilirim
parçanma ihtimaliyle
nasıl bir bomba olup
aşka küstürülmüş bir savaş kenti üzerine düşebilirim
ben ayrılığın kahramanı olmadım hiç
ben hiç bir şeyin kahramanı olmadım
ve sırtımı dönüpte gidemedim...
gitmekti terk etmekti öyle sendelerken
senin kahramanlığın...
bir devrim olamadım
yüreğim korkakçasına bir ayrılığada kalkışmadıö
bir çocuk gibi hıçkırıklarla ağladım ve yenildim
ve kaybettiğim anlarda
oyundan hiç çıkamadım
ben hiç terk edemedim sevgilim...
bir sabah ellerinde
bir aşka yetecek kadar,
öykümüze yetecek kadar
noktalarla gelen sendin
ben ellerimi ellerinin
sıcaklığından ayıramadım hiç
hep kıştı sanki
biz severken...
bir sabah
karlar erimişti
sokağımda savaşta bitmişti
bahar gelmiş
ama sen beklemeden
terk etmiştin.....
