Ey mâh-rû-yi dilber, nazarın bir bâde-i nûş,
Gönlümde muhabbet, âteş-i hasretle bir kûş.
Sîne-i virânemde, özlemin bir nâle-i şevk,
Sana vuslat arzusu, her dem bir âh u enîn-i dûş.
Lebin gül, sözün âb-ı hayât, kalbin bahârân,
Birlikte gezmek âlemde, saadet-i bî-pâyân.
Bağ-ı muhabbetde, elbet sen bir gül-i ra’nâ,
Ben bülbül-i âşık, her nefeste terennüm-i cânân.
Sâat-i visâlde, dilde kelâm-ı aşk u sevdâ,
Bir bûse-i cân-bahş ile başlar her dem sefâ.
Çemenzâr-ı âlemde, el ele bir seyr-i dilküşâ,
Seninle geçer vakt, her ân bir lem’a-i bî-intihâ.
Ne ta’n-ı âlem, ne hicrân-ı yârân eder te’sîr,
Aşkınla mestûr gönlüm, bulur her demde zevk-i kâmil.
Ey nûr-i dîde, sende başlar her saadet-i ezelî,
Zülfün gölgesinde, muhabbet bir bahr-i bî-nihâye-i celîl.
Hece hece dokurum, kalbinle nakşolur her mısrâ,
Sevdâ-yı lâyezâlî, âlemde bir sır-ı müstesnâ.
Ali Osman der ki, yâr, vuslatın dilde bir nûr,
Sende biter hicran, sende doğar ebedî bir sürûr.
Mefâîlün Feûlün Mefâîlün Feûlün
