Yarým
(Nilüfer Çelikten) 19 Ocak 2012 |
Garip |
| |
Asla bilemedim kimdi... |
|
|
Yersiz yurtsuz bir "yaþamak" geliyor bazen
Tutunuyorum...
|
24.04.2012 23:21:28
|
silinmesi istemediðim eski günlüðüm |
| |
Yeterince zaman olmadýðýný hissediyordum... Duygu biriktirmekti tek yaptýðým... Baharý koklamak... Evet... Bahardýn... Mevsimin ne olduðu önemli deðildi doðada... Doðam sen oluyordun... Yanýnda renkleniyordu her yer... Yaklaþýnca güneþ çýký...yor, koklayýnca bahar içime doluyordu... Yollarda kanatlarým çýkýyordu... Uçuyordum... Tüketmekten korkmuyordum çünkü tükenmeyecek kadar yüceydi içimde rüzgarýn... Sadece azalsýn istiyordum delirtici fýrtýna... Duygu biriktirmekti tek yaptýðým... Ýki yaþama... Yeterince zaman olmadýðýný hissediyordum... Yaþamýma konar konmaz kaybettiðim, yollarda hiç varmayacakmýþ gibi gidercesine yaþanýlasý, ama duygularýný yalnýzca içimde bir ömür yaþatabileceðim anlar yakalayabildiðim kocaman hayatta... Deðer bilinmeyi beklemekten vazgeçmeyen, aþka sadýk, kocaman yüreðime mutluluk ne fazla...
24.4.12 |
|
20.04.2012 19:42:13
|
silinmesi istemediðim eski günlüðüm |
| |
Yaþamak için tutunduðum geçmiþten kalma bir hayal... Etrafýmý kaplýyor... Ama sonra kuþlarýn rüzgardan yýlmasý gibi konuyorum yere... Yerde tanýþmýyorum ki güneþle, maviyle, rüzgarýn hafifliðiyle... Madem ki hepsi bir hayalde, mecburum sonrasýnda yükselmeye... Kimim? Kanatlarý, durmadan anlatan ellerinden bir kuþ muyum... Yoksa yüreðinin aðýrlýðýndan yorulmuþ bir kadýn mý, bilmiyorum... Sevilesi deðil miyim? Aþký dibine kadar hissetmekten sadece sevebilen bir yüreðin kölesi miyim? Kimim? Gerçek bir "Sen" diyebilmekten aciz... "Biz" demekse düþlerde bile sessiz... Ne çok yanlýþ söyledim... Gerçek aþk her yerde deðil... Ulaþýlmazlýkta deðil... Hayalde de deðil... O bir kanatlý kelepçe... Ayný anda hem diðer herkesten özgür kýlan, hem de büyüklüðünün korkutuculuðundan yalnýzlýða mahkum býrakan... Gerçek aþk, geldiðinde el sallayan... Uzaktan... 20.4.12 |
|
18.04.2012 19:29:00
|
silinmesi istemediðim eski günlüðüm |
| |
Ardýndan bakarken tanýþtýðým yakamozlu yapraklar yok oldu... Rüzgardý o yakamozu armaðan eden... Rüzgardý tutmaya çalýþtýðým... Kalbim gibi hýzlandýkça kaybetme korkusu salan... Serinliðini her þeyden çok istediðim halde kendiliðinden ellerime, yüzüme konmasýný beklediðim... Çaðýrmaktý tek yapabildiðim... Çoðaldýkça kaybolurdum, neyim var neyim yok adýný bilmediðim bir aleme alýp götürürdü...Öyle zamanlarda söylediði hep bir hüzündü çünkü... Þarkýlar söylerdim kýrmasýn diye kalbimle birlikte masmavi, biricik düþümü...
Rüzgar bu... Geçer...
Geçmez... Esmesine izin verilmedikçe eðer...
18.4.12
|
|
|