huzur, özlediğim bir duyguymuş. Sabah uyandığımda yataktan kalkmak için delicesine bir istek duymak...Aşk gibi..Ama uçmayanından.

Güzel bir sabah, ajanstaki son günüm. Hava kötü ama benim içim güneşli. Yeni şeyler olacak hayatımda, sabah uyandığımda artık beni neler bekliyor diye düşünmeyeceğim. Kendim yerleştireceğim evimi, yeniden. Besleneceğim daha çok. İnsan seviyorum ben :) arkadaşlarımı göreceğim. Neyse ki kısır döngünden kurtuluyorum, daha güzel ne olabilir ki hayatta?

Aşkı seviyoruz anacım biz, aşktan doğanı, aşk yüzünden yaşananı, aşkın sonrasında olanı, aşk yüzünden ortaya çıkıp, bakım bekleni değil. Safi, bencil aşkı seviyoruz.  Ziyan tipleriz ya...

Beynim uğulduyor, içimdeki öfkeyi atmak için ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Bir yerlere kinimi kusmalıyım ama yaptığım herşeyin işe yaraması adına kustuğum yeri de iyi belirlemeliyim.

Burası bunun sadece küçük çaplı bir mecrası, daha büyüye gitmek ve çözüm olmak lazım. İnfaz emirleri vermek yanlış mı? Ya da yönlendirmek? Ama ya hak ediyorlarsa?

Zor gün, bitmeli artık...

"Boşluksuz Bir Yazı."

Dün çok konuştuk, sağlam içtik. İçki mezesi olmasın diye dün gece, ben bugün yazmaya başlıyorum.Sağol be abla...Sen olmasan ben debelenir dururdum bu işin içinde.