Bulutlar var diyorlar,
Beyazmış, güzelmiş,
Rüzgarın kucağına oturup o gök senin
Bu gök benim gezermiş...
Bilmiyorum.
Bulutlar var diyorlar gökyüzünün derinliklerinde,
Gök kuşağını onlar saklarmış.
Güya her rengin anası, aynasıymış gök kuşağı.
Bir bakınca mutlu olurmuş insan!
Ve parlaklığı elmas kadar güzelmiş...
Bilmiyorum.
Yıldızlar varmış gök yüzünde geceyi süsleyen,
Kimi uzakmış kimi yakın.
Ay ışığında dans eden peri kızları kadar güzellermiş,
Ve parlarlarmış geceye karşı ışıl ışıl.
İnsanın içi açılırmış bakınca onlara,
Ve varmış her duygunun bir yıldızı...
Bilmiyorum.
Ya mehtaba ne demeli?
Kocamanmış, parlakmış,
Dans eden ışıklar salarmış koca dünyaya.
Ve sararmış her güzelliği sımsıkı...
Bilmiyorum.
Gece yıldızlar kayarmış gökyüzünde,
Meşale gibi ışıtırmış her yanı.
Ve dilek tutarmış onu gören her insan
Güzel şeyler istermiş gökyüzünden.
Ve kayan her yıldız alırmış bir can,
Ve dilek tutarmış
Kayan yıldızı gören her insan...
Tutmuyorum.
Ayaklarımla tutunduğum,
Tırnaklarımı sımsıkı sapladığım,
Ve her şeyin anası
Son durağım
Sadık yarim
Ey toprak!
Ne yaptın gökyüzüne?
Nerede bulutlar yıldızlar ve mehtap?
Kimi zaman tenimi kavuran,
Kimi zaman üşüten beni.
Bulutların arabası rüzgar!
Nerede bulutlar?
Kanatların siyahmış,
Örtermişsin her şeyi o siya kanatlarınla.
Söyle bana her şeyi saklayan gece!
Nerde kayan yıldızlar?
Ve gökyüzü sana sesleniyorum!
Ne kadar yüceymiş,
Ve ne kadar yüksekmişsin.
Her şeyi sararmışsın bıkıp usanmadan.
Herşeyin sahibi senmişsin.
Koca güneş seninmiş,
Bulut yıldız ve mehtap sendeymiş.
Senin tualinmiş Gök kuşağı,
Ve sendeymiş kayan yıldızlar
Söyle bana gökyüzü!
Nerede onlar?
Ya sen neredesin?
Bilmiyorum...
