İnsan yüreğine sevginin tomurcuğu bile düşse, kelama sığmaz olur o coşku, sevdasını büyütmek ister, sanır ki ölümüne sevmek büyük sevmektir. hoş sevgiden ölen insan olmuş mudur oda ayrı bir konudur... Aslında kimse kimse icin ölmez, kimse kimseyi ölümüne sevmez, sensiz yaşayamam denilen kaç kişi olmadan yaşamaya devam etmiştir, yüreğinden büyük kelamlar eden kaç insan, yani yoktur ölüne sevmek... peki ya gercek sevenler vardır elbet olacakta sessiz dağlar vardır, sevdaları sukutları kadar büyük dağlar...

Ölümüne değil de ömürüne sevdalar vardır.Biri gelir sessiz sedasız sızar tüm benliğinegülüşü bakışı sesi derken aldığınız nefes O oluverir .Hayata onun gözlerinden bakarsınız artık o gülsün o sevsin o sevinsin o mutlu olsun ...ve illaki biri gidecekse ve kalanın daha çok yanacaksa canı O gitsin...ve O gider sizi kendinde götürdüğünü bilmez çoğu vakit...

Zaman her yaraya ilaç değilse de zamanla kabuk bağlar yaralar ve ilk günkü kadar acıtmaz ona dair hiç bir anı gidişi de dahil...Hep hayatınızdadır aslında hep bir köşesinde durur yüreğinizinen gizli karanlık mahzenlerinlerinde ara ara gün yüzüne çıkar ve siz bu çıkışlara dur diyemezsinizyanar canınız tabi ama bu acı bile bir tattır ömrünüzde...

Ölümüne sevmek diye birşey yoktur.