Çıldıracağım!
Bu belirsizlik benim sonum olacak.
Mevcut hayatımın sonu, yeni hayatımın ise başlangıcı…
Hayat… Hem bir son ve hem de bir başlangıç…
İçinde barındırdığı bu tezat değil midir zaten onu değerli kılan?
Ve bizi biraz da korkutan.
Son acı verir, başlangıç ise heyecan.
O yüzden değil midir siyahın sonu, beyazın ise başlangıcı çağrıştırması?
En sıkıldığımız anda, açmaz mıyız hemen beyaz bir sayfa hayatımızda?
Hayat…
Oysa sen önce de vardın, sonra da varsın…
Sen hep aynı ama yolcuların farklı…
Kim senin yerinde olmak istemez ki?
Kimse!
Daha dünyaya geldiğimiz o gün, başlar iyi temenniler, güzel dilekler…
Mutlu, uzun bir hayatımız olması için edilir dualar hep bir ağızdan ama
Kaygılıdır, tedirgindir hep bir tarafımız…
Hayatın ne getireceği belli mi olur der ve
Dalarız o bilinmeyen meçhule.
Bilinmezliktir daha ilk günden bizi yiyip bitiren…
İşte bundan tercih edilmez bebek künyelerinde sıklıkla senin adın
Ve tercih edilir en sıradanları.
Sıradanlık bizi bağlarken birbirimize,
Farklılık ayırır kutupları.
Oysa ben…
Yaşamak isterdim Kuzey kutbunda,
Doğmuşken İstanbul’da.