Üniversite... Ne hayallerle çalýþýr, 1.5 milyon yaþýtýn içinde derece yapar kazanýrsýn Týp Fakültesini... Bir iki üç derken geçer 6 yýl. Kimse sormaz nasýl geçti bu 6 yýl... Vizeler, finaller, geceler, gündüzler... Kahvenin tadýný bilmezken kahvekolik olursun kahvesiz geçmeyen gecelerde. Arkadaþlarýnýn birer birer sigaraya baþladýðýna þahit olur bir kere daha üzülürsün. Ne saðlýk kalýr, ne de sorunlarla baþ edebilme enerjisi. Bir hastalanýp 3 ay iyileþemezsin, çünkü dinlenecek vaktin yoktur. Sosyallikse sýnav ertesi cumartesilere býrakýlýr, onda da sosyallik unutulup yerini uykuya býrakýr. Tüm zorluklarý annenin babanýn dualarýyla, yanýnda olmaya çalýþmalarýyla atlatmaya çalýþýrsýn.

Mezuniyet... Beklenen gün gelir, çatar. Yine bir nebze hevesle mezun olunur. Hipokrat’ýn anýsýna and içilir; yüzlerce tertemiz genç Türkiye’nin dört bir yanýna daðýlýr. Zorunlu hizmetmiþ, Týpta Uzmanlýk Sýnavýymýþ, Askerlikmiþ tüm dünya dertleri omzunda mesleðe atýlýrsýn. Hayatýnda kitap yüzü açmamýþ adam bir uzmanlýðýn olmadýðýna, pratisyen hekim olduðuna laf edebilme cüretini kendinde bulur, seni küçümsemek ister. Sana verilmiþ saygýdan ötürü susarsýn.

Asistanlýk... Ha olur da bunca derdin arasýnda uzmanlýðý kazandýn; kýdemli baskýsýyla, personele bin rica minnet yapmalarý gereken iþleri yaptýmaya çalýþarak, ayda 11-12 gece nöbet tutarak, 36 saat aralýksýz çalýþarak, evinin yolunu unutarak yeni hayatýna alýþýrsýn. Baþta yine bir heves baþladýðýn meslek gün geçtikçe cehennem azabýna dönüþür. Susmayan telefonlar, kadir kýymet bilmeyen hasta yakýnlarý ve nöbet dönüþü eve geldiðinde; elinde dýþkýsýnda sindiremediði kayýsýnýn çýktýðýný görüp de telaþlanýp kapý zilinden elini çekmeyen komþu amca... Çalýþtýðýnýn karþýlýðýný alamamak... En kötüsü de bu! Tüm bunlar tükenmiþlik sendromuna sevk eder seni, hayat iyice zevksiz bir hal alýr. Yine de bugüne kadar yaptýn ya, senden beklenen bu ya, hayata tutunmaya devam edersin. Çevrende olanlarý göz ardý edersin, her sorun zaten dolu olan bardaðýný taþýrýr, taþan damlayý yerden siler yoluna yine devam edersin. Ama bardaðýn hep taþmak üzere olduðu gerçeðini bir türlü deðiþtiremezsin...

Uzmanlýk... Asistanlýðý zor bela bitirirsin hayatýndan binlerce ödün vererek... Eksik kalan anýlar, yaþanmamýþlýklar... Geri dönmeyecek koca bir 10 yýl. Sonra hoop yeniden zorunlu hizmette bulursun kendini, öyle ya hem asistanlýkta 2 yýl hem uzmanlýkta 2 yýl zorunlu hizmetin zorunludur!!! Gider 4 koca yýl daha, etti mi 14 yýl? Tam mesleðin meyvelerini toplayacakken, hayatýnda ilk adýmlarýna tanýk olamadýðýn çocuðunla daha fazla vakit geçirebilmeyi umarken, eþine ayýramadýðýn vakitlerin telafisine hazýrlanýrken,hayatýna geç de olsa lisede býraktýðýn yerden devam edebileceðin düþüncesi varken aklýnda, anneni-babaný-kardeþlerini aylarca görmediðin günlerin geride kalacaðýný ümit ederken beklenmedik bir son gerçekleþiyor...

Ve son... Ülkenin hala eðitimden yoksun kesiminden bir kendini bilmez çýkýyor. Vay efendim 80 yaþýndaki son dönem akciðer kanseri dedesinin ölümünden seni sorumlu tutuyor, ayný maganda elindeki býçakla hastanede elini kolunu sallayýp odana kadar girebiliyor. Ve kaçýnýlmaz acý son... Her þey film þeridi gibi geri sarýyor ve hayat ümit ettiðimiz gibi kaldýðý yerden devam edemiyor. Acý bir yas, karanlýk bir tül gözlerimizde. Bile bile, göz göre göre yaþananlar... Cahillik kanla besleniyor... Hiç kimse bir önlem almýyor, yetkililer susuyor ve unutturmaya çalýþýyor. Ve yine o ayný yetkililer üzerimizden siyaset yapmaya devam ediyor...

KINIYORUM, KINIYORUM, KINIYORUM...
YÜZBÝNLERCE KEZ KINIYORUM!
KIZGINIM, ÖFKELÝYÝM, ÝSYAN EDÝYORUM...

Bir ülkenin doktoru, hemþiresi, saðlýkçýsý ve diðer tüm üniversite mezunlarý kolay yetiþmiyor, artýk farkýndalýklarýmýzý lütfen arttýralým... Çalýþma þartlarýnýn düzeltilmesi ve insanca yaþam sürdürebilmemizi saðlamalarý için tepkimizi koyalým...
Meslektaþým Dr Ersin Arslan’a Allah’tan rahmet, yakýnlarýna da sabýr diliyorum.