babam tarafından kargınmış
ben
dünyaya olan öfkemi çıkarmak için
bir çocuk doğururum
gittikçe yabancılaşır
duyulmaz sayhaları
küpeşte de olmasa
düşüp hurdahaş bir gönül bırakacak
eğni kanbur
sonra belki bir tüfeyli gibi
yaşayacak
üç beş taş
gönlünün çukurunda yuvarlanacak
utangaç elleri, gözlerini kapayacak
dudakları küskünken duvara
şarkı olmak isteyen bir şiir mırıldanacak
güftesi bin kere yazılmış
kan yağacak yağmur yerine
ve fırnlara insanları süreceğiz
yine de sözleri kargı
... çukurundan farksız meydanlara
doğursun!
doğurmalar dolusu çocuk anneler
aşk ve ölüm, hissiz bir ruh
komedi, manalar, kazanlar
en çokta dünyayı arayacaklar
bulacakmışcasına