Uzun süredir yazmıyorum. Aslında tam da öyle değil, yazdıklarım mesleki şeyler hakkında son bir yıldır. İnsanın yıllarını verdiği konularda terimleri tane tane seçerek bir matematik formülü gibi yazması da iyidir aslında. Düşünürsünüz, düşündüklerinizi yazdıkça organize eder ve geliştirirsiniz. Sonra okuduğunuzda çoğu zaman yazdıklarınızı beğenmez sil baştan yeniden yazarsınız: ta ki tatmin olana kadar. Bu tür yazıların en kötü yanı yazılanları sadece kendisine yazdıklarınız veya bir mesleki yayınsa o konuda bir araştırma yapan okur. Onca emekle oluşturduğunuz düşünceniz bir sorunun çözümü içindir ve çözerse işlevini görür. Ondan öte bir değeri yoktur.
Bir deneme veya öykü yazmak, bir tür insanın boşalması; serbestçe, uluorta öylece ortalığa konuşması gibi geliyor şimdi. Ne kadar da sıkılmışım! Aklıma gelen veya gördüğüm bir şeyi yazmak ve sadece yazmak için yazmayı nasıl da özlemişim… Hani konuşmak ister insan bazen bir dostuyla, bir sofra etrafında oturmak... Konu konuyu açar, o sırada anlatırsın, biteviye konuşursun habire. Böyle bir duygu sardı beni tuşlara dokunurken. Her gün başında oturduğum bilgisayarın klavye sesi şimdi ne güzel geliyor.
Özlemişim yazmayı. Gailesizce, öylece içimden geçeni döküvermeyi ve salıvermeyi kelimeleri kim okursa okusun babında. Gitsinler, nereye giderlerse gitsinler… Hesapsızca söylemeliyim sözümü. Kime olursa olsun, isteyenin olsun. Bırak şimdi hangi laf nerde nasıl gider.
Bir müddet önce “insan kelimelerle düşünür” sözüne pek abanmışım doğrusu. Ama insan kelimelerle sadece düşünmez ki, resim bile yapar; hayal kurmaz mı hiç? Kelimelerle neler yapmaz ki! Karnı şişer yazmazsa insanın, yar karnını boşalsın kelimeler o zaman. Hem boş ver, tespih gibi dizilmesinler hem. Yazdığın gibi kalsınlar.
Bazen yazmak istersin ve zaten yazacakların yazılmıştır. Sen sadece yazarsın.