Tarihin kýyýlarýnda,
Ne ümit kaybolur.
Ne bir,
Mutluluk.
Varlýklarýn,
Son duraðý burasý.
Sende katýl,
Dalgalara.
Ve bu sonsuzluk,
Girdabýnda kaybol.
Aklýn,
Irmaðý.
Alýþkanlýklarýn karanlýk,
Çölünde kurumasýn.
Dünya duvarlarla,
Henüz bölünmeden.
Düþünceleri her,
Korkudan azat et.
Ýnsanlar ýþýða,
Hayata.
Ve sonsuzluða,
Düþman olmadan.
Izdýraplar taþ olmuþ,
Rüyalarým bir melek yaratýr.
Ölümsüzlük binlerce,
Budalanýn dudaðýnda.
Serabýn,
Büyüsü yok.
Vahada rüyasýdýr,
Muhteþem suyun.
Gönlüm bir zindan degil,
Liman sadece.
Ve gece basar aniden,
Ölüm konuþur karanlýkta.
Davetkâr sesiyle,
Buyur dercesine koynuna.
Yedi iklim,
Beþ kýta þahit olur.
Aþkýn,
Sevdasýna..
ÝRFAN KARABULUT
ClassicsaiR