Sıcacık bir yaştı gözlerden akan deli rüzgara karşı,
Belki bir isyan ölümün doruklarında sessiz,karşıcı.
Belki bir çocuğun son çağrısı dünyaya nesli tükenmiş,harap.
Bir göz yaşı ki bir daha durmayacağını bilen ve güneşine yükselen.

Mavinin barınamadığı, barışın yükselemediği kara kapkara bir şehir,
Yerde yatan ölü pak yüzler aydınlatamadı bu cesetler şehrini.
Bütün dünya ağladık mı dersiniz bir bebeğin ölüm kokan nefesine.
Hayır, tek ağlayan annelerdi bebeklerinin cesedine.

O zamana kadar duyarlılıkla övünenlere bir tokat gibi indi ölümün gerçekliği.
Güneş yine doğmuştu her zamanki gibi fakat biraz kederli.
Silahlar sunmuyordu onları tutanlara ab-ı hayat
Nitekim öleceklerdi hem de gözlerinde bir çift ölü gözle.