kalabalıkları kovdum cennetimden
o yalandan hurilerin sivri meme uçları size kalsın
ben yokum oralardaki fuhuşta
sen tenimdeki yaraya nasıl bulaşıp kalabilirsin
ey adı cellat olan

kanımda soylu bir zamanın en azgın ırmakları çağlarken
itlerin gürültüsüyle uyandıramazsın içimdeki tanrıyı
kendine sokak arayan bir gezginim
sizin aylak zamanlarınızdan uzak bir masum cehennemdir benim şehirlerim
acınacak bir yanı bırakılmamışken gözyaşlarının
kapı eşiklerine şeker torbaları yerine insan kafaları bırakılıyorsa şafak sökmeden
gidiyorum....
yumruklarla kovulduğum o köhne evin avlusuna
ve taşları hep kendime atıyorum
adı cellat olan bu çağın tüm küllerini bırakıp sahil meltemlerine

sen sus ben yazayım biraz
ey kendine tüm kuyulardan sağ çıktığını anlatan adam
yalansız oturduğumuz sofralarda su niyetine bize kan içirmiştin
bu sokaklara uğrama bir daha
sen öldün cellat
menekşe gözlü çocuklarımızın ürkek ceylan misali kalbinde
eğlencelerinde gülüşmeli gecelerin
saklı bahçelerde kaybolmuşların isyanıyla öldün sen

göm artık kendini
bize hiç göstermediğin sabaha




SARP ÖZDEMİR