-kırılgan bir gölgenin ruhudur
acıya direnen
yeryüzünün adaletsizliğinde-

o düşünce ki
ele geçirip tüm zamanları
şafağı sancıyla indiren yere

ah o söz
kınından sıyrılmış bir bıçak
taş kesiyor söylenirken kirpik uçlarında

kanar sonra en tepesinden bir dağın
geçer gibi sırat’tan irkilerek
tanrı’ya ulaşan duası olur şahdamarından
günahsızlığın

ah bu alınyazısındaki giz
kesişen iki çizgideki aydınlık
dizilir içine tek tek uykusuzluğun
geceye imgeler birikiyor

-o eşsiz gülüşün ruhudur
yağmura direnen
erişilmez bir bulut büyüklüğünde-

ve yine o düşünce ki
ele geçirip tüm zamanları
güneşi sancıyla indirir yere
kavuşur birbirine yerle gök
bir ışık demetinden
bu karanlık ne öyleyse

ferda balkaya çetin