Bir sonbahar çocuğuydu…Duygusal,hüzünlü çocukların doğduğu 77′li yıllarda Eylül’ün 3′ünde gözlerini açtı hayata. Aslında istenmemişti ilk başlarda,ama ablasının ısrarları ile başlayabildi yolculuğa. Coğrafyacı bir babanın oğluydu. Babası hep Türkiye’nin komşularını sordu ona çocukken. Okumayı sevdi,araştırmayı. Gezmeyi çok sevdi,deniz kenarlarını…Babasına benzedi. Bilimsel ne varsa babasından aldı. Ev hanımı bir annenin oğluydu. O annesiydi,annesi o. Duyguları öğrendi annesinden,insanları. Çok düşündü,çok. Yıllarca annesiyle ne kadar benzediklerine şaşırdılar. Onu en çok annesi anladı,o en çok annesini anladı. Annesine benzedi. Çocukluk yıllarının yılmayan savaşçısına,en büyük kahramanına. Hayatsal ne varsa annesinden aldı. Hiç yaşlanmayan bir ablanın kardeşiydi. Hiç benzemezlerdi ablasıyla. Güçlü bir amazondu ablası. Otobüsle yanından giderken ağlardı garajda ablasına el sallarken. Aldatılmayı öğrendi,yılmamayı ablasından. Güçlü olmayı öğrendi. İlk kez diskoya gitti ablasıyla. Ablası abisiydi aynı zamanda ve o abisiydi bazen ablasının. Ayakta kalmayı sağlayacak ne varsa ablasından aldı. İnsanın tekiydi kimine göre…Kimine göre hep fazlaydı olduğu yere Çocuk; hiç uslanmayan. Adam;sözleriyle yıkıp yakan. Şair; ona buna şuna şiirler yazan. Yazar;olana bitene kılıflar uyduran. Bilim adamı; en astonomundan. Oyuncu; yıllardır hayata rağmen sadece sahnede oynayan. Radyocu; sabahlara kadar konuşan. Öğretmen;öğrencileri için ne yapacağını şaşıran. Aşık;hayatta bir kez olur diye yakınan. Uzaylı;hala dünyadaki birçok şeye şaşıran…