seni özledim be kadın

ıssız akşamların ayazında ayın ısıgında
masamda bir fincan kahve
seni hatırlıyorum yine
bir ürperti geliyor yüreğime

özledim desem yediremem kendime
dedirtmez aklım yüreğime
itiraf edemem kendime
ama yine de ozledim işte be kadın

sarılmanı özledim herşeyi unuttururcasına
kafanı omzuma yaslayıp denızlerde bakışlarımızın kaybolmasını özledim
gözlerinde tutuklu kalmayı ellerindeki sıcaklıgı
ben seni özledim

beni bana hatırlatan kadın
yaşadığımı hissetiren ve sen yokken nefes alamadığım kadın
hayatın dahasını veren kadın
seni özledim yoklugunda

gittiğin günü hatırladım yarın gelecekmişcesine
veda etmedim edemezdim de zaten ağlayamam
gittin gittin geri dönmeyeceğini bildiğim halde
seni özledim be kadın