Ne gittin be sevgili
Ağlayan çocuklar susmaz oldu
Martılar bile bakakaldı gidişine
Ben bakmaya cesaret edemedim bile
Cantanem gidiyordu..
Ben annesini kaybetmiş çocuk gibiydim
Bbiraz kaygılı, biraz korkulu ve herşeyden habersiz
Sonra anladım
Aldığım nefesin yaşamama yetmediğini
Hep eksik kaldım
Buruktu gülümsemelerim
İçimde yatan aşkın leşi ürkütüyordu beni
Atamıyorum içimden
Dokunmaya ödüm patlıyor..
Unutmaya çalışmak gibi rezilce bir çabaya girişiyorum
Sonra nefrete dönüşüyorsun
Ve daha da derinlere kazınıyorsun beynimde
Küfürler savuruyorum beceriksizliğime
Ama haksız da sayılmam aslında
Yağan yağmur bile sensizlik kokuyorken
Nasıl unutabilirim ki seni...