SON KALE
Ateşten sıcak buzdan soğuk bir ruh
Boca ettin kanını, tek istediğindi sulh
Çok gördü sana ağzı salyalı canavar
Haykırdın! onursuzluğa boyun eğene yuh
Çoluk-çocuk, genç-yaşlı dahi boşaldı mektepler
Bir mahşer yeri ya Rab! farksızdı birbirinden albaylar, generaller, erler
Elli yedinci alay son kez dönmüştü kıbleye
Gök çatlarcasına haykırdı! Türk namusu için ölmeyi yeğler
Gülleler, mermiler, süngüler, parçalanmış gövdeler
Yokluğun pençesinde sahabeyle yoldaş yiğitler
Bir adım geri durmadılar olsada bir adım sonra ölüm
Öyle bir duruş ki! bu duruşa Türk derler
Sana destan derlermiş, ne acı Çanakkale
İki yüz elli bin değil beş yüz bin versen bitmez çektiğin çile
Destan diyene yuh! adındır senin iman
Düşse de kalkar dedirttin! geçilmez bu son kale...
Gürkan Karaçam