Sahibi olduğumuz her şeyi sevmek... Doğa ananın ruhunu hissetmek…

O akşam Ankara her zamankinden daha griydi. Soluk sokaklardaki mesafeli telaş, evlerine ulaşmaya çalışan insan kalabalıklarıyla sıradan bir gün sonunu yaşıyordu… Politikanın merkezi olan bu şehir, son 65 yıldır Filistin tepelerinin etekleri gibi asla huzura kavuşamamış soluk, soğuk ve gri kalmıştı. En çok akşamları böyle hissettirirdi sakinlerine kendini. Ama sabahları babacan bir aydınlık hissi uyandırırdı yarı aralanmış gözlerde.
Yine de sevilirdi. Ayrıcalıklı bir duyguydu Ankaralı olmak. Kitap kokardı insanları. En sıradan diyaloglar bile çoğu zaman tiyatro replikleri gibiydi. Sanat ve siyaset akşam sofralarının neşesi, Kızılay meydanı, tüm ülkenin sesi... Sonbaharın en güzel resmiydi bu şehir. Bir fincan kahve içmek için alelade bir kafeye oturduğunuzda bazen Frank Sinatra New York diyerek kahvenizin köpüğü olurdu, bazen de Pink Floyd müziğin felsefesiyle şekeriniz...

Denizi… öyle hayran bırakacak kadar güzel bir doğası yoktu, yine de huzur verirdi insanlarına. Marifet de bu değil midir? Hayatı daha yaşanır kılmak için sahip olduklarımızın kötü taraflarını kabullenip iyi taraflarının tadını çıkarmak.
Bu düşünce denizinde yol alırken evime çok yaklaştığımı fark ettim. Gün bugün de başını alıp gitmek üzereydi. Kararıyordu şehir, beton manzaralı tepelerde. Ankara’nın dolu dolu çocuk gözleri ağlamaya başladı. Oyle güzel ıslanıyordu ki caddeler, bu manzara bile sevdirmeye yeterdi bana bu şehri.

Sahip olduklarımızı sevmek için binlerce sebep bulabiliriz. Nedense nefret etmek için bu eforu sonuna kadar sarf ederiz de sevmek için hep kıstaslarımız vardır. Ne gaflet!

Bir durak önce inip yürümeye karar verdim. Usul usul sarıldı saçlarıma yağmur. Ince bir ip misali yağıyordu. Durmadan yürüyordum. Gülümseyerek, huzurlu, hayran, sırılsıklam... Toprak bütün kokularını sürünmüş, buram buram hücrelerime "Uyanın, yenilenin! Bereket geldi!" komutunu veriyordu. Uzun uzun nefes alıp verdim. Her nefeste bu farkındalık için yaratıcıya şükranlarımı sunarak yolu kedimin oynadığı yün yumağına çevirdim. Uzatmak için ıslandım. Tüm kötülüklerin toprağın ruhuna gittiğinden emin olana kadar ıslandım. Doğa ananın suyu bizi en iyi temizleyen nimetlerin başında gelir: yağmur, deniz, ırmak vs.

Sokağın başına vardığımda kedilerimi penceremde yine beni beklerken buldum. Sahane bir kış klasiği. Bu anı mükemmelleştirmek için önce sıcak, uzun bir banyo sonra; kitap, battaniye, ıhlamur ve yağmur…
Kapımı, kedilerimin telaşından geldiğimi anlayan emektar abla açtı. Çantada anahtar aramamak, evde birilerinin olduğunu bilmek ne hoş bir duygu bir yalnız için…
Evim tertemizdi. Minnet dolu gözlerle ben, o nasırlı ellere bakarken, "Hoş geldiniz." dedi, "Siz seversiniz diye semaveri yaktım, bir de tarhana çorbası yaptım, üşümüşsünüzdür. Sıcak sıcak için haydi, Allahaısmarladık." ve gitti. Ayağıma dolaşan canlarımı sevmeye çalışırken saçlarımdan damlayan yaşlar, odalara kaçışmalarına sebep oldu.
Uzerimi çıkarıp banyodaki buhurdanlığa birkaç damla sandal ağacı yağı damlattım. Böyle günlerde en iyisi odur, koku buharla birlikte akciğerlerimize geçer ve soğuk algınlığını anında tedavi etmeye başlar. Bu koku ayrıca üşüdüğümüzde gerilen adalelerimizi gevşetir. Bu etki vücudumuzun ciddi oranda rahatlamasını sağlar. Cok rahat uyuruz ve dinç uyanırız. Eğer banyodan sonra dinlenmek niyetinde değilsek, canlı olmak istiyorsak; son durulama suyuna 2 damla okaliptüs yağı damlatırız ve saatlerce dans edebilecek kadar canlanırız. Ayrıca nefesimiz açıldığı için beyin "şarkı söyle" ya da "konuş" komutu verir. Bu muhteşem banyo sonrası kalın pijamalarımı giyip mutfağa ilerledim. Hava iyice kararmıştı, ışığı yaktım. Anında ışıklar gitti. Bir mum yakıp masaya oturdum. Cama vuran yağmur taneleri, semaverin cızırtısı, minderde uyuyan kedilerim, mis tarhana kokusu, mutfağımı adeta Maksim Gorki'nin ana romanının bir sayfasına çevirmişti ve dönüp bir kez daha kendime "Mutluluk ve huzur hep yanı başımızda." dedim. Yapmamız gereken tek şey görmek ve hissetmek…
O eşsiz kokuya daha fazla kayıtsız kalamayıp çorbamı ısıttım. Daha önce artan ekmekleri fırında kurutup çorbalar için bir kavanoza koymuştum, kasemin içerisine bir avuç attım ve kaşığımdaki lezzetin ağzımda dağılmasının keyfine bıraktım kendimi. Tam bu sırada tarhana çorbasının hikayesi geldi aklıma:

''Vaktiyle bir hükümdar, seferlerinin birinden dönerken bir fakirin evine misafir olmuş. Sıkıntı içinde ne ikram edeceğini şaşıran köylü kadın, daha önce yokluktan mutfağında ne varsa karıştırıp yaptığı o çorbayı pişirmiş. Hükümdar kendisine ikram edilen çorbayı çok beğendiğini belirtip "Bu ne çorbası?" diye sormuş. Kadın da "Dar hane çorbasıdır. Kusura bakmayın. Afiyetle yiyin bu fakir çorbasını." demiş. Hükümdar, "Bu fakir çorbası saraylara layık. Tez aşçı başına emir verin, bundan sonra sarayımın en kıymetli çorbası budur. Ziyafetlerde bu çorba yapıla!" diye ferman vermiş. Fakir ev sahibi öylesine şaşırmış ki aklı bir türlü bu duruma erememiş, çünkü onun gözünde bu çorba fakirlikten, mecburiyetten yapılmış bir çorbaymış; bir türlü artık sarayda pişeceğine inanamamış.

Bu küçük öykü benim için asla bir çorba hikayesi olmamıştır. Hayatın ta kendisidir. Çorba, insandır; ev, bize dayatılanlar; kadın, razı oluşumuz; padişah, hayallerimiz, çabamız... Çorbanın malzemeleri, kabiliyetlerimiz, eğitimimiz, gücümüz; saraysa, layık olduğumuz, olmamız gereken yer... Simdi kararımızı verelim; darhane çorbası mıyız, sarayın bol tereyağlı tarhana çorbası mı?

Aslıhan Tibet CEYLAN