Uzanýyordu deniz

Uykusunda mýþýl mýþýl.

Tüm Ýzmir, her güzel þey ona bakýyordu,

Takmýyordu bile rüyasý mavi.

Vapurlar yarmaya çalýþýrken karnýný denizin,

Gebe oluþunu baðýrýyordu ansýzým

Týpký kemik kýrýklarý gibi sarsýldý Ýzmir

Susmuþtu Ýzmir güneþi

Bakire mi bakire bir Aprodithe doðdu.

Evet þarýþýndý Pazartesi gibi

Doðu’da kýþ sabahý Batý’da yaz akþamý gibi

Halbuki yalandý tüm köpükleri

Taþrada unutulmuþ küçük bir çocuktu sanki

Öfkeyle doðruldu,

Göðsünün belirgin öfke þiþikliðiyle köpürdü aniden

Baðýrdý;

”Hiç kalmadýðým yerlerden gidecek kadar yorgunum…”

MURAT BATUR