GÜZELLİĞİN ÖYKÜSÜ

Bu gün cami sanki bir başka dolu,
Tüm anılar musallada biterdi.
Sarı Melahat’tır bu yatan ölü,
Sağlığında hayallerde yatardı.

Bir kız vardı bir zamanlar ilçede,
Ahenk vardı yürür iken kalçada,
Konuşurken burukluk var lehçede,
Derlerdi ki soyu sopu Tatar’dı.

Dağda çoban ona çalar kavalı,
Kentte ressam ona boyar tuvali,
Bakışları havalı mı havalı,
Saçlarını omuzlara atardı.

Hep beraber okumuştuk liseyi,
Ne camiyi sever, ne kiliseyi.
Beğenmezdi kasabada kimseyi,
Ortalığı birbirine katardı.

Duyduk ki paraya pula tavlanmış;
Gözlerden sakınan ceylan avlanmış;
Zengin İstanbullu ile evlenmiş;
Bilirdik, parayı önde tutardı.

Dediler, o beden yaşlanmış çökmüş,
Zaman denen cani onu da yıkmış.
Belli acı çekmiş, gözyaşı dökmüş;
Hali yoksulluktan daha beterdi.

Cenazeyi duyan geldi namaza;
Hakkı helal ettik, gösterdik rıza.
Artık onun gücü yetmiyor naza;
Güzelliği dirhem dirhem satardı.

Hakkında hiçbir şey bilmiyor kimse;
Melahat tükenmiş, kalmamış sükse
Yokluğa düşmüş ki asıl hadise;
Bu öyküler yalnızlıkla biterdi.

İbrahim COŞAR