ellerim, dizlerim, buðday benizli uçurtmalar uçuran yüzüm…
çocuksadým yine Siryam
bak dinle haykýrýþlarým bile çocukça
hayýflanma sakýn.


dönmeseydi þutlarýmýz taþ kalelerin direklerinden.
hava kararmaya yüz tuttuðunda
“haydi eve” diye naralar duymasaydýk da
üç beþ gol fazla atabilseydik hayata.
adýmýzý, çimentosu yeni atýlmýþ duvar diplerine deðil de
sokaðýn ortasýna öylece koskocaman yazabilseydik.


hele aðaçlara dalarken bizi yakalamaya çalýþan o huysuz ihtiyarlara
mülkiyet hakkýnýn çocuklukta bir halta yaramadýðýný baðýrabilseydik de
o zaman anlasaydý çocuðun haklý olduðunu.


misketlerimiz kadar çoktu umutlarýmýz da
bir de üttük mü herkesi
en zengini biz olurduk mahallenin.
þiþtikçe þiþerdi ceplerimiz,
cebimizde büyütürdük oysa umutlarýmýzý, misketlerimizle.
paylaþýmcýydýk da
sýkýldýk mý “kapýýþþ!” yapardýk, yüksekçe bir yerden.

velhasýl büyüdük
büyüyemeyenlerimiz de oldu.
ne esrik günlerden geçtik ah,
ürkekti yarýnlar bir serçe kanadýnda
ve törpülendi devþirme geceler bugünlere.
büyüdük
büyüyoruz, yaþýyoruz iþte.

acý veya tatlý bir hatýradýr ömründe insanýn, çocukluk
saklarsýn saklarsýn saklarsýn
bazen bir kolyedir boynunda, bazen de bir yara…