Ateþin denizden çekildiði akþam kadar selametli bir gecenin otaðýndayým þimdi. Kýyamet geçirmiþ halimi nasýl anlatabilirim ki bilmiyorum! Aracýn camýndan baktýðým her þeyde Leylim var, özüm var, sözüm var… Gözlerim gönlümden akan kana doymadý bu gece! O mu benden zalim, ben mi ondan zalim bilemedim, bilemeyeceðim…

Maðrip vaktinde, maðripte kalbimin aðýdýna bir tenezzül et gel bak! Kan kýrmýzý gök üzerime düþtü ah Leylim. Gökten ateþ yaðarken denizden azap fýþkýrýyordu. Gözlerimde her þey birden bire yerle bir oldu. Öyle bir ruh halindeyim ki ne nur yüzlü kadýnlarý görmek istiyorum ne hoþ sesli mugannileri dinlemek istiyorum! Ne aþýðýn elinden þarap içmek istiyorum ne derviþin dergâhýnda raks etmek istiyorum!

Kendimden geçmek istiyorum! Hiç bir þey hatýrlamak istemiyorum. Kapýný, pencereni kapat kapatabildiðin kadar! Hiç kimseyi görmek istemiyorum. Hiç birþey duymak istemiyorum. Baþýmda beklemeyin! Bu gece kendimde sadece Allah’ý keþfetmek istiyorum..


Kapýna gelen sabah kumrularýný ürkütmeyeceðini bilsem de cesaretin kanatlarýyla gönül göðünde uçmak istiyorum. Tek hayali yasemine boyanmýþ gönlünü toprak baðrýma bezemekti oysa benim. Senin gönül baðýndaki tatlý rayiha benim saba rüzgârým olsaydý bile ben topraklýðýmý hiç bir zaman inkar etmeyecektim. Zira “mezar ben, taþ ben, toprak ben! Bir Can vardý! Benden!

Hýrs baðladý gözlerimi benim. Gönlüm aðlasýn. Baðlasa da hýrsý þu gözlerim yalvarsaydým Allah’a! Yaðsaydým günahlarýma, düþmelerime, düþkünlüklerime! Coþsaydým senli sevaplara… yazdýklarýna, yazacaklarýna… benden olsaydým gece karanlýðýnda. Ben isteseydim sen verseydin. Sen dileseydin ben ölseydim ahh Leylim. Ne bir emir nede fecir! Ruhum esir! Gönlüm bin yerinden münkesir! Dost yetiþmezse yetiþmesin imdadýma! “Allah’týr muktedir!” Ondan dilenirim. Ondan isterim. Ve yine gönül sarayýmdaki yolcuðuma çýkýyorum apansýz. Yüreðim titriyor. Ruhum alaca atlarý kiþnetiyor. Bir þahlanýþ ki canlar kanat açýyor… hem ay gönüller þahit oluyor…

Affet Leylim bir hatam var ise. Belki de benimkisi nazdan öte bir þey deðil. Keþke varlýðýn hepsini öne konan engelmiþ gibi hissedenlerden olabilseydim. Ah keþke… Bakma sen söylediklerime can özüm! Yaþayanlarýn hallerini anla! Anlat. Sadece bana anlat. Kalplerimiz arasýnda bir bað, bir yol yoksa neden gecenin bilmem kaçýnda söylenecektim ki sana? Aramýzda mukim olan yürek yolunda dua etmeme müsaade et. Ýster mevlevi baþý ol, ister yedi yurttan kovul.. Ne çýkar? Sensin yolumun bir caný.. Sensin s/özlerimin ruhu, þahý sensin, sen!

Sana atfettiðim ruhumu yine kabul etmeyeceksin bilirim. Tereddüt geçirme desem ne çýkar? Taht sahiplerinin, taç hadimlerinin yerleri gibi sabittir yerin. Ne isyan edilir nede onlara ihanet edilir. Ancak sen o Rabialar arasýnda benim öz hocamsýn, özümsün, gözümün nurusun, bebeðimsin, elest bezmindeki sözlüm…

Gönül karargâhýnda sukut etsem de, saatleri iðfal etsem de ben gönlünün sukut gecelerimdeki acýlara dayanacaðýna henüz kanaat getiremedim. Getirmek istedim. Bir ümit istedim. Ancak bir ümide bin belâ yüklendim! Allah’ým ben n’ettim!!?

Ey gönül, Ey Biricik Can!

Gel… bu gece gel… gel ki gönül kabende dua edelim. Fýsýltýlara dahi bu gecelik göz yumalým ve “âmin” diyelim.

Haydi göz yaþýna âmin. Gönül baðýna âmin! Kýyama âmin! Secdeye âmin! Sevdamýza âmin. Sözlerimize amin. Dualara … ýstýraplara… intizarlara…zikriyata… Amin..

Saba akþamlarýna, kürdili hicâzkar sabahlara, kerbelâ gecelere âmin…

Özlerim, diyen gönüllere amin…

Sevgisini gönlünde tutmayýp taþýranlara amin…

Amin… Allah’ým, Amin...