Hissettiklerimi duyumsamak isteyip istemediğini bir düşün. Bu yazıyı bir kenara atmak, görmezlikten gelmek, önemsememek en doğal hakkın. Ama unutma ki, düşlerim şaha kalktı mı utanç verir her bakış. Bu utanç veren bir yazı olacak.

Seni baştan çıkarmak dışında, şaşalı hayatın kenarına tutunmaktan başka hiçbirşey yapmıyorum, sevgili. Küçük nüans farklılıklarıyla geçmiş özlemlerimi tekrarlayıp, seninle paylaşıyorum. Anlayamadığım, bu tekrarların seni daha fazla etkilemesi. Herneyse.

Sedef sedef avuçlarına dökülen melodilerin eşliğinde bizi çıkmaza sürükleyen herşeyi bu izbe mekanda sana anlatmak istiyorum. Bu yüzden kadehimizdeki kiremit rengi şarabı yudumlarken “buraya sarhoş olmak için gelmedim..” gibi anlamsız bir serzeniş içine girme sevgili. Biz kadehimizde yaşayıp yaşamadığımızın kanıtını arıyoruz. Yine de boğazlı kazağımı çekiştirip, “Kalk gidelim buradan..” diyorsun. “Peki ama nereye?.” Gözlerinde çakan şimşekler bu soruyu hışımla geri çeviriyor, ardından şefkat yüklü bakışlarla, “Hadi gel..” kelimelerine teslim olmama neden oluyordu. Ve böylece kesik taşlı sokağın içinde akıp giden kalabalığa karışıyorduk..

Neon ışıklarıyla bezenmiş restoranların önünde insan avlayan yapışkan mahlukatların dolduruşlarına ağıza alınmayacak küfürler kuşanarak karşılık veriyor, lanetler yağdırıyorduk. Peşimizde sürüklenen müntehir gölgelerin karanlığına haspettiğimiz herşey bizi öfkelendiriyor, insan avcılarını ise korkutuyordu. Belki de ruhumuzu bir tutunç ağacı kadar kırılgan ve ele geçmez yapan, yıllanmış şarap tadındaki nefretimizdi.

Lanetli şehtin hüzünlü sokaklarını kasıp kavuran öfke fırtınası nihayet bizi gideceğimiz yere ulaştırdı. Darmadağınık, soğuk ve karanlıktı. Bu mekanda çatlamış dudaklarımızdan dökülen nefret yüklü kelimeler şehvetle yankılanırken, ruhumuz dans eder, gölgelerimiz ise sevişirdi.

Kadehler kederlenir, vücudumuz kenetlenirdi. Her sevişmemizin ardından dumanı hayallerimizle karışan bir sigara yakar, kadehimizdeki hüznün son damlalarını yudumlardık. Sonra, geçmişte yaşadığımz muhteşem günleri ve gittikçe tükenen yaşama sevincimizi anlatırdık. Şahidimiz, Oğuz Atay ve Cezmi Ersöz’dü.

Hayallerimizi yakıp birbirimizi ısıtmaya çalıştığımızı itiraf ederdik. Ben küllerimi getirirdim sana. Sen de savaşlarla kirletilmiş tarihe benimle geçmek isterdin. Oysa başaramadık sevgili.

Tükenmişler ile tutunamayanlar, Cezmi ile Oğuz, sen ile kesik taşlı sokak ve sert esen rüzgarlara dayanamayan ben... Hiçbiri de yanlış bir öyküde utanç veren duygularımız olduğumuzu kabul etmek istemiyor.

Oysa sonsuzluğa adanmış ruhlarımız haykırıyor;

Beni yeniden yaz!.

Yaz ki çatlamış dudaklarındaki
uçurumları kapatabileyim..