Babam geç geldi eve,
Meğer çıkmış göreve.
Ve odamıza girdi,
Birde tablo getirdi.

Ablam elinde aldı,
Açtı ve baktı kaldı:
“___ Baba, bize mi?” dedi,
Ve şunları söyledi:
“___ Aman ne hoş çizilmiş,
göz yaşları dizilmiş.
Ne sevimli ve masum,
Fakat belli incinmiş.”

Böyle deyince ben de,
Gittim baktım ve hem de,

Dedim:
“__ Güzel hoş ama,
hüzün verdi o bana.
Hep ağlıyor gülmüyor,
Sevinç nedir bilmiyor....

Bizim evde gülen var,
‘anne,baba’bilen var,
ağlayınca gözünden,
yaşlarını silen var.

Geziyor, oturuyor,
Bak kardeşim uyuyor.
“ ey nur topu “ deyince,
kulağı da duyuyor.

Resim yapmacık,cansız.
Etsiz, kemiksiz, kansız!..
Hal böyleyken yine de,
Olamıyor ressamsız!..

Ya bu canlı nur çocuk,
Seyredelim dur çocuk,
Gelirsin getirirsin,
Her eve huzur çocuk...

Mışıl mışıl beşikte,
Dün dikeldi eşikte,
Her gün değisen tablo,
Hele bir gör gençlikte...

Düşündürür insanı,
Bu tablonun ressamı!..
Hani annem demişti,

“ –herşeyi yaratanı,
oğlum allah’ı tanı,
OĞLUM ALLAH’I TANI!..”