Bundan 7-8 ay önceydi diye hatırlıyorum. Xanhi’nin sokaklarda anlamsızca dolaştığı gecelerden biri olmalıydı. Gökyüzü her zamanki gibi ışığı yutan siyahlığını şehrin huzursuz ışıklarında kaybetmişti. Ben galiba arkadaşlarımla geçirdiğim sıkıcı bir gece sonrası bir an önce eve varmaya çabalıyordum. Kaldığım yerde sokaklar geceleyin başka bir kimliğe bürünürler. Genelde onları tanımak istemeyeceğiniz bir zamandır gece yarısından sonraki her saat. Şafak hafifçe kendini göstermeye başladığı ana kadar bu böyle devam eder. Tavsiyem asla gece dışarıda dolaşmamanızdır. Tabii Xanhi bu söylediklerime de karşı çıkacaktır. Onun söylediklerine kulak asmayın lütfen. Her zamanki gibi saçmalıyordur. Kendisini tanıdığımdan beri, başka bir şey yaptığına şahit olmadım.

Ben gece dışarıda dolaşmaktan hiç hoşlanmam. Dolaştığınız tüm sokaklar birbirlerine bağlanır geceleri. Gündüz hayatı o yüzden severim. Başka bir sokağa geçtiğiniz anda bir öncekiyle tüm ilişkinizi kesmişsiniz demektir. Tekrar birlikteliğiniz en iyi ihtimalle akşam eve dönerken – o da bir şeyler almak için yolunuzu uzattığınızda – mümkün olur. Eski püskü bir sokakla birlikteliğin özenilecek bir şey olmadığını çoğu kişi bilir. Bazıları da – yapacak daha iyi bir şey bulamadıklarından olsa gerek – sizi hayranlıkla izlerler. Onların sahip olmadıkları bir şeye sahip olduğunuzu düşündüklerinden, anlamsız hayatlarının ne kadar da keder dolu olduğundan dem vurup, yaşantılarına lanet ederek hayatlarına devam ederler. Ben de aslında bu insanlardan sayılırım. Gece olup tüm sokaklar birbirlerine bağlanmaya başladığında korkum artar. Sokakta yürüyen insanların kim olduğunu hep karıştırırım. Kalabalık ve korkak bir şehirde kaldığım için insanların da benim gibi gündüzü sevip geceden kaçan bir karaktere sahip olduklarını görmek bana sadistçe bir zevk verir. Akşam sokakta yürümeye cesaret etmek, bu şehirde çok az kişinin yapabileceği bir şeydir...