Bir kış günüydü.
Ay, geceye ışık tutuyordu
Hafiften bir rüzgar, Aşk melodisi mırıldanıyordu kulaklarımıza.
Üşüyorduk ve susuyorduk.

Saat: Genin bir yarısı olmuştu.
Kent'in ışıkları çoktan sönmüştü.
İçimizde yanmayı bekleyen, bir umut ışığı olmalıydı.
Konuşsak bir buz gibi çözülecektik.
Ama biz, Üşüyorduk ve susuyorduk.

Uzun, dalgalı şaçların rüzgarın ritmiyle, geceye dağılıyordu.
Gözlerini çok uzaklara dalmıştı.
Sonu gelmeyen düşlerin biyografisini yazıyordun;
Kayıp bir kent'i anımsatan yüzüne.
Ben ise, bir başka mevsimin gecesinde mırıldanıyordum sevgimizi.

İçimden bir an sana dokunma isteği uyandı
Sen, yüreğinin kapılarını çoktan kapatmıştın.
Kapın demirdendi. Anahtarı deniz maviliğinde gizliydi
Hayata kırılgandın. İnanmak istemiyordun bir ikinci sevgiye.
Hayatına her giren senden, bir sen almıştı.
Sana ise, "senleri" toplamak kalıyordu. Öylede yapıyordun
Kendi boşluğunda arıyordun, gerçek yüzünü.
Oysa yüzünü, kırık bir ayna da unutmuştun.
Yabancılaşmıştın kendine, ne öncesine benziyordun, ne de sonrasına...
Geceye bir çığlık atıyordun; "sizlere verecek bende, bir "ben" kalmadı"diye. Ama Kimseler duymuyordu.Çığlığında boğuluyordun.
Yitirdiğin düşlerini arıyorsun bir balıkcı teknesiyle, denizin tam orta yerinde batıyorsun, eksiliyorsun

Çantandan eski bir not defteri, birde yolun yarısına gelmiş bir kalem çıkardın.
Bu not defterini, bir kez daha görmüştüm.
İlk sayfasında "Yaşam nedir?" diye başlayan soru, son sayfasında "hayatımın neresindeyim?" sorusu ile bitiyordu.
Oysa senin bir hayatın yoktu. Bir başkaların hayatında hüküm sürüyordun.
Yanıtlanmayı bekleyen onca sorularda arıyordun sevgiyi, yüzünü...

Ansızın ayağa kalktın.
Uzun uzun yüzüme baktın.
Acı bir tebessüm vardı yüzünde.
Buğulu bir sesle: "Yaşamak nedir?" dedin.
Bir süre sustum, kelimeler boğazımda düğümlenmişti.
Yanıtını bulamadığın soruları, bir başkasında aramaya başlamıştın.
Gözlerin dolmuştu, gözyaşlarını saklamaya çalışıyordun, üşüyordun.
Tekrar sordun: "yaşamak nedir?"
Yaşamak: Karanlıktan, aydınlığa çıkma sürecidir.
Gülümsedin. İkimizde biliyorduk:
"Yaşamak, okyanusların derinliklerinde yitirdiğimiz düşlerimizi, özlemlerimizi, sevgimizi...Aramaktı."
Hızlı adımlara gece karanlığında kayboldun.Ben ise, senin karanlığında.
Gidişini sessizce izledim. İçimden gitme diye haykırmak geçiyordu.
Biliyordum ki sen, yüreğinin kapılarını çoktan kapatmıştın.Kapıların demirdendi. Anahtarı, gözlerinde gizliydi.Ama yoktun, gitmiştin.
Saat:Sabahın beş'iydi. Birazdan yeni bir güne merhaba denilecek.
Yeni bir gün; yeni sevdaların, acıların, özlemlerin habercisi olacaktı.

Senden uzun süre haber alamadım.
İçimde hızla kök salan, günden güne çoğalan bir sevgiyle sana bağlanmıştım, özlüyordum.
Ne zaman gözümü yumsam, o geceden kalan kırılgan yüzün yansıyordu geceye. Ve ben, seni arıyordum..Daha sonra anladım ki, yanlış yerde arıyormuşum seni. Seni bulduğumda,
şaçlarında yosun kokusu, gözlerinde deniz maviliği vardı.
"Hayatımın neresindeyim? "Sorusu yanıt bulmuştu.
Anladım ki: "Yaşamak, okyanusların derinliklerinde yitirilenleri aramaktı."
Denizi izliyorum uzun uzun. Kırılgan yüzün yansıyor, deniz maviliğine. Sana yüzünü getiriyorum, uzat ellerini! Gece kokulu, deniz kokulu sevgilim...