Sokaklar issiz, havada buruk bir yagis üzerime kusuyor tüm hincini. Ve tüm sokak ayaklarimin altinda. Evler, tek düze dizilmis kaldirimlarin hemen sirtina dayanmis. Bütün hüneriyle dimdik ayakta olan kiliseden bozma tarihi bir camii.

Ve ardindan O...

Ne zaman, nerede, nasil çikacak dedigim O. Ardindan Son bir kere arkama bakmayi hayal ettim. Düsüncesizlik iste, gereksizdi bu istek. Gerek duyup sebepsizce girdigim bu masala bir sebepsizlik müdahale etti.

O...

Her seyin mutlak bir sebebi vardir der bütün filozoflar ve bütün düsünmesini bilenler. O, en büyük sebepsizliktir. Anladim ki, düsündükçe mutlak gerçekten daha çok kaçiyorum. Isin sirri olagan olmakti. Isin sirri beklememekti. Isin sirri beklentisiz bir yasamdi. Kimden ne kadar sey beklesem, istediklerimin bir kismi hep o kimselerde kaliyor. Isteksizlikti gerçek olan. Dogalligin abartilmis sekliydi. Siradanligin en büyük farklilik sayildigi bir seydi O ‘ nun gerçekligi.

“Mutlak Gerçek”: öze ulasmanin tek yolu. Özü anlamanin tek sikli cevabi. Özümsenerek yasanmayi hak eden tek sey. Sonra anlamaktir “mutlak gerçek”. Sonra uyumaktir, uyurken bütünüyle dogalliga büründügümüz gerçekligimiz gibi. “Mutlak Gerçek”... Koca bir yasam içerisinde aradigimiz mutluluk, gerçegin ta kendisiymis. Kayalar üzerine yuva yapmis yosunlarin gerçekligi. Sonra ölümün her saniye is üzerinde olusu. Bir o kadar da yasama göz kirpan RUH’ larin kirlenmemis gerçekligi.

Sonra trafige yakalanan bir kaplumbaganin umursamazca sallanisidir gerçeklik. Karanlik bir odanin sessizligidir isigin dokusuzlugu.

Hiçbir seydir “Mutlak Gerçeklik”.

Ve kafeteryalarda anildi. Web sayfalarina girdi, bilindik pornografik disilerin gögüslerinde. Iki bildircinin ciklemesi kadar normallesti “mutlak Gerçek”lik. Sonra kantin köselerinde kesismelere kurban gitti.

Dogum günlerinde her ayin bilmem kaçinda ölenlere hediye oldu. Sonra özgürlük dendi apaçi helikopterlerinin arka tamponunda. Sonralari muhafizlarin birden bire kayboluslari televizyonlarda. -Bagdat düstü oldu. Daglara çikti gerçekligimiz. Kelesler üzerine bayraklara sarildi içinden çikanin bir insani yok edecegi hesaba katilmayarak. Sür atini. Atlarin, agir tonajli motorlu araç sanilmasi oldu.

Bir ara kiralik evler oldu, ögrenciye vermiyoruz gibilerinden. Sonralari gelisim gösterip, kiz ögrenciye veriyoruz denildi. -Ne oldu ? Sorusuna karsin -hiç cevabini almak sanildi. Ya da cevapsizliklar diye düsünülerek 21 defa hiç denildi. Mobil telefonlara kisa mesaj olarak girdi. Sonralari bu da gelisti resimli mesaj olup çikti karsimiza. Çesitli animasyonlara maruz kaldi. Kisiye göre çesitlilik gösterip, herkesinki farklidir denildi ve, Parçalandi.

Oysa insanda degisemeyen tek sey “Mutlak gerçek” lik idi.

Bir ara radyolara da siziverdi, karsilikli selam gönderme olarak tarihteki yeni yerini aldi. Tarih boyunca topraklar degistirdi. Çok savas gördü. Ve bütün savaslarin sebebi denilerek kaçildi. Sokak ortasinda tükürüldü agizlardan salya sümük tadinda. Bazi mübarek günlerin bitiminde, numarali odalardan olusan özellestirilememis, genel olan evlerde yorgan altlarina girdi.

O...

Bütün safligiyla bize armagan edilmis olan O. Bütün güzelliklerin insanda olmasi gerektigi düsüncesiyle O. Bütün mutluluklarin sebebi olan O. Çok az hayvanin bile hissedebildigi “Mutlak Gerçegi”, biz insanlar bütün hünerlerimizle, bütün salakliklarimizla, var oldugunu bildigimiz halde farkinda bile olmadan bütün gücümüzle yasamimizdan çikardigimiz, varligini bildigimiz halde farkina bile varamadigimiz, kendimizde görmeye korktugumuz, kendiliginden olusabilecek gerçekligimizi hiç oluruna birakamadik. Siradanligini hiç yasatamadik. Özgürlügünü hiç istemedik. Hep parmakliklarda biraktik. Intiharlarimizda kullandik. Kiz tavlarken kullandik. Erkeklere cilve yapip verdik. Isigini hiç açmadik. Kafeteryalardan disari çikaramadik. Sözünü ederken bile yalanlarla oynadik. Boyadik, üzerine çiçekler ektik solacagini bile bile çiçeklerin, süsledik, gelin yaptik, gerdege hiç girmedik onunla, gülümsemeyi ögretemedik ona, gülmedik hiç, güldürmedik, gülünç olup agladik, bir paket sigaraya degisip bir nefeste ondan alamadik, bir kereligine bile kapiyi açmadik.

Kapilarimizda sakli kaldi, pencereye sigindi, perdeleri çektik, çocuklarimizdan esirgedik, sustuk, konustuk, bagirdik ve yine onu hissedemeyerek sustuk, yarin yanagina ihtiyaç duyduk onu bulmak yerine, Allah’a sigindik, Allah’ sizlara anlatamadik, anlayamadik önce, sonra anlatacak bir bok göremedik etrafimizda. Sonra kendimizi kaybettik. Sonra ölümlerde aradik onu. Gözlerimize bakmaya korktuk onu görmekten, ondan korktuk, asla salivermedik kendimizi uçsuz bucaksiz derinlige. Sonsuzlugu göremedik, kurtulusu istemedik. Sonra bilemedik kurtulusun sebebi oldugunu. Sonra bilemedik kendimizi. Sonra gülemedik, tikandik, tikandik... Tikadik kulaklarimizi, duymak istemedik, kandirdik onu, kandirilma korkusu içinde kaçacak yer aradik. Bulamadik. Bulduk, kaçamadik. Kaçtik, yine O. Yine O...!

Hiçbir zaman onu kabul edemedik içimizde.

Hiçbir zaman onu istemedik.

Hiçbir zaman ona özenemedik. Ekmek vermedik hiçbir zaman.