İzEdebiyat - yusuf serdar - Bir Şehir Hikayesi

BİR ŞEHİR HİKAYESİ

“Sizi göreceğim, içimde bir şey koşacak. Siz, görmeden geçeceksiniz. Ben kederle sevinci duyup dalacağım istediğim aleme. Dünyayı yeniden kederlerle kuracağım. Sonra çarşılardan çarşılara, insan sesleri arasında, her şeyi sizinle kurulmuş bir şehirde dolaşacağım.”

     Salah Birsel, “İstanbul Sokaklarında” isimli bir denemesini, Sait Faik’ten alıntıladığı bu cümlelerle bitirir. Ne güzel değil mi? İçinizde bir şehir yaşatıyorsanız ve o şehri anlamlı kılan bir sevgili varsa; ne kadar titretir yüreğinizi bu ifadeler. Yürürken çiçekler geçecektir yanınızdan. Kuşlar kalbinize uçmaktadır. Bu şehrin bütün çıkmazları kalbinize çıkmaktadır. İçinizin sesi o kadar kaplamıştır ki varlığınızı, çarşılar ve insan sesleri derin bir sükuta dönüşür..
Sonra şehrin sesleri önünüzde perde perde açılır; bir vapur düdüğü, bir istasyon gürültüsü.. İskelede bekleşenlerle, önlerinde bekleyen trene binmenin tereddüdünü yaşayanlar ne kadar uzaktır birbirlerine. Trenler karşıya ulaştırmaz ki. Trenler gerisin geriye gider. Arkasını döner trenler, şehre sırtlarını çevirirler. Neden böyle yaptıkları hiç bilinmez. Vapurlarsa Sirkeci’ye uğramazlar. En genişinden bir manevra yaparlar. Heybetlice bir düdük öttürürler, şöyle uzunundan. Suların ortasında açılan ince bir yara gibi süzülürler Üsküdar’a doğru..
     En uzun yolculuklar bir şehirde yapılır. Hiç konaklama tesisi yoktur. Yollar ve yolculuklar birbirine karışır. Yolcu tektir ama.. Bir yolcu bütün şehri doldurmaktadır. Bütün şehir, bir yolcunun kalbine sığmaktadır. Üsküdar’a giden vapurdaki adam, kırlangıçları martı zannetmektedir. Bir yolcu, kalemi her eline aldığında Üsküdar’a tekrar gitmektedir. Ve yolculuk, arka çaprazda ayakta bekleşen kızın saçlarını görememektir. Kız sigara içmektedir; ve saçının rengini bilemediğin kız, kırlangıçla martının farkını bilmektedir.
     Şehir bir yolculuktur. Trenlerin şehirden hiç çıkamadığını kaç kişi bilir? Şehir, bir yeniden kuruluştur. Bir aşık kalbi kadar yanar şehir. Trenler kaçamaz bu yangından. Her tren, bilmeden bir yolcunun kalbine iner. Vapurlar ince bir sızıdır. Vapurların şehrin kalbinde açtığı yarayı sadece aşıklar hisseder. İskeledeki adam boşuna bekler. Üsküdar’da bir yangın başlar. Yolcu, sağ çaprazda bekleşen kızın bir hayal olduğunu zanneder. Şehir bir hayaldir. Hayaller yan yan bitmez. Bir martı suya dokunur ve bir yangın cıııss eder.
     Şehrin sonu sessizliktir. Çarşılar ve insan sesleri bunu ilan eder. Şehir, orta yerinden çatlar. Bir yolcu, trene tereddütle biner. Bir tren yolcunun kalbine iner. Bir vapur Üsküdar’a gider.
Ve şehir, daima yarım kalan bir hikayedir.
“O”, görmeden geçer gider.

Söyleyeceklerim var!

Bu yazıda yazanlara katılıyor musunuz? Eklemek istediğiniz bir şey var mı? Katılmadığınız, beğenmediğiniz ya da düzeltilmesi gerekiyor diye düşündüğünüz bilgiler mi içeriyor?

Yazıları yorumlayabilmek için üye olmalısınız. Neden mi? İnanıyoruz ki, yüreklerini ve düşüncelerini çekinmeden okurlarına açan yazarlarımız, yazıları hakkında fikir yürütenlerle istediklerinde diyaloğa geçebilmeliler.

Daha önceden kayıt olduysanız, burayı tıklayın.

İzEdebiyat yazarı olarak seçeceğiniz yazıları kendi kişisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluşturmak için burayı tıklayın.