İzEdebiyat - Pasa Ceten - Zindandan Mehmede Mektup

ZİNDANDAN MEHMED'E MEKTUP
-----------------------------------

Zindan iki hece Mehmedim lafta
Baba katiliyle baban bir safta
Birde geri adam boynunda yafta
Halimi düşünüp yanma Mehmedim
Kavuşmak mı belki daha ölmedim

Avlu.. bir uzun yol tuğla döşeli
Kırmızı tuğlalar altı köşeli
Bu yol da tutuktur hapse düşeli..
Git ve gel ..yüz adım.. bin yıllık konak
Ne ayak dayanır buna ne tırnak!

Bir alem ki gökler boru içinde!
Akıl olmazların zoru içinde
Üst üste sorular soru içinde
Düşün mü konuş mu sus mu unut mu
Buradan insan mı çıkar tabut mu?

Bir idamlık Ali vardı asıldı
Kaydını düştüler mühür basıldı
Geçti gitti birkaç günlük fasıldı
Ondan kalan boynu bükük ve sefil
Bahçeye diktiği üç beş karanfil

Müdür bey dert dinler bu gün maruzat
Çatık kaş hükümet dedikleri zat
Beni Allah tutmuş kim eder azat
Anlamaz yazısız, pulsuz, dilekçem
Anlamaz ruhuma geçti bilekçem!

Saat beş dedi mi bir yırtıcı zil
Sayım var maltada hizaya dizil
Tek yekün içinde yazıl ve çizil
İnsanlar zindanda birer kemmiyyet
Urbalarla kemik mintanlarla et...

Somurtuş ki bıçak nara ki tokat
Zift dolu gözlerde karanlık kat kat..
Yalnız seccademin yününde şefkat;
Beni kimsecikler okşamaz madem
Öp beni alnımdan sen öp seccadem

Çaycı, getir ilaç kokulu çaydan!
Dakika düşelim senelik paydan
Zindanda dakika farksızdır aydan
Karıştır çayını zaman erisin;
Köpük köpük duman duman erisin!

Peykeler duvara mıhlı peykeler:
Duvarda başlardan yağlı lekeler,
Gömülmüş duvara baş baş gölgeler...
Duvar katil duvar, yolumu biçtin
Kanla dolu sünger ....beynimi içtin...

Sükut...kıvrım kıvrım uzaklık uzar;
Tek nokta seçemez dünyada nazar.
Yerinde mi acep ölü ve mezar?
Yeryüzü boşaldı habersiz miyiz
Güneşe göç varda kalan biz miyiz?

Ses demir su demir ve ekmek demir...
İstersen demirde muhali kemir
Ne gelir ki elden kader bu emir...
Garip pencerecik küçük daracık;
Dünyaya kapalı Allaha açık.

Dua dua eller karıncalanmış
Yıldızlar avuçta gök parçalanmış
Gözyaşı bir tarla hep yoncalanmış
Bir soluk bir tütsü bir uçan buğu
İplik ki incecik örer boşluğu.

Ana rahmi zahir şu bizim koğuş
Karanlığında nur yeniden doğuş
Sesler duymaktayım davran ve boğuş
Sen bir devsin, yükü ağırdır devin
Kalk ayağa dimdik doğrul ve sevin!

Mehmedim sevinin başlar yüksekte!
Ölsekte sevinin eve dönsekte
Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!
Yarın elbet bizim elbet bizimdir!
Gün doğmuş gün batmış ebed bizimdir!