Son nefesim bekliyor beni, son sözlerim dökülüyor dudaklarımdan.
Maksadım üzmek değil, sadece son defa sorgulamak seni,
Belki de kendimi…
Ne olacak hayallerimiz?
Bir kadeh rakının hüzünlü bedenlerimizde dolaşması,
Sahte bir huzurun koynunda, bir hayalete sarılıp,
Sensizliği yaşamak, sen yokken.
Bir gece yarısı güneşten sonra, ölümden önce
Sensiz kollarıma gelmeni beklemezken
Kendimle son kez hesaplaşmak, belki de senle.
Son kez öldürmek kendimi, sahte de olsa.
Gözlerinin derinine bakmak ve derininde bensizliği görmek.
Sana acımak, kendime üzülmek.
Bir damarımı kesip beklemek tüm kanımın boşalmasını.
Bembeyaz yüzümle gelmek sana, tertemiz.
Sonra seni terk etmek sevgime.
İçine solmayan çiçekler ekmek, onları yokluğumla sulamak.
Dikenlerin eline batmasına sevinmek,
Aklına her gelişimde gözlerinden bir şeyler almak,
Gecene her girişimde ömründen çalmak biraz.
Beni her öldürüşünde seni biraz daha sevmek.
Minicik yüzünün solduğu fotoğrafı milyonlara ayırmak,
Her damla yaşa bir parça gelecek şekilde parçalamak seni
Peki hayallerimiz ne olacak?
İşte son demi dünyanın ve tek anımsadığım,
Ellerine batan dikenler ve kalbimden akan kan.