Büyük şehirlerde yaşayan herkesin büyük sorunudur şu ulaşım rezaleti. her allahın günü yola çıkarsınız harala gürele yetmezmiş gibi otobüslere binmek için birbirini ezersin, bir okadarda yollarda sıkıntı çekmeside cabasıdır tabi. Bende orta halli kendi halinde bir vatandaş olarak her zaman tercih ettiğim o kaca koca harflerle İETT yazan içine birsürü insanın bindiği haddinin beş katı yolcu alan şeye binmek için sabah erkenden durakta sıra beklemey başlamıştım.
Derken bize sıra geldi. bir hışımla otobüse zar zor binebildim. içeri bindiğimde hafifçe yapışmış olan karnım sağın solun etkisiyle daha bir yapışmaya başlamıştı. nefes almanın pek imkansız hale geldiği yerde, oksijen ihtiyacanı yarı yarıya soluyarak ancak halledebiliyordum. arkaya doğru ilerlemeye başladım.
Arakaya ilerledikçe agır kokular gelmeye başladı. soğan ve sarmısak kokusu burnunum direğini iyiden iyiye çökertmeye başlamıştı. ulan bu saatte yenirmi böyle şeyler, kokunun ağırlaşan havası insanda tabi olanda, ağır bir bayılma duyğusu yaratıyordu. etraflardan cam açmak için sağa sola yalpaladım ama olmadı. derken kokulara karaşık olarak gelen daha ağır bir koku gelemeye başaladı. koku daha ağırdı. Bu merak varya ne gelirse insanların başına ondan herbir müsübet geliyor. kokukun geldiği yere doğru hafifçe eğiulmeye başladım açıkçası bu değişik bir kokuydu merak etmiştim hem malum japonyada insanlar bir sürü gazdan ölüyor. o ara bir gürültü koptu. imdat sapık var sesinden sonrasını hatırlamıyorum.
gözümü açtığımda başımda iki tane polis duruyordu. birisi amirim sapık gözlerini açtı dedi. korkuma tekrar gözlerimi kapatmaya karar verdim ama nerde. adam yakamı tutarak ulan utanmıyormusun elalemin karısının kızının arkasını koklamaya? diyecek sözüm kalmamıştı. vay ben ne yaptım demeye kalmadı ama bir okadarda yediğim dayak yanıma kar kaldı. artık kimsenin gazına falanına filanı karışmıyorum hem ne diye karışayımki sonra ben suçlu oluyorum canım......