Bir avuç toprak. Ellerim yanıyor. Bunaltan bir çöl gecesinin gözlerine sapladığım susuzluk; damarlarımı çekiyor, başım dönüyor, dizlerim titriyor..
Bilirsin,kavruk toprakların çocuğuyum ben. Suyla tanışıklığım azdır. Nefesim; sıcaktan alnı yanmış haritalara denk düşer... Eskilerin anlattığı ormanları, yemyeşil dağları, bayırları görmedim. Hiç ıslanmadım yağmurla sırılsıklam, çamurla oynamadım... Dedim ya kavruk toprakların çocuğuyum ben. Kum taneleri boşandı hep ellerimden. Ateş görmüş rüzgarlar yaladı saçlarımı. Bir bulut görsem o yana bu yana koşardım düşerdim, dizlerim kanardı da sessiz sessiz ağlardı annem; - İsmail'im derdi, yavrum İsmailim..
oysa adım İsmail değildi, çok sonraları anladım neden bana İsmail derdi annem.

Şimdi her ana bir Hacer'dir benim ülkemde. Zaman; susuzluğa dair ne varsa onları süpürür evlerin eşiğinden. Alır feryatları, yağmur türkülerini, hasret kuşlarını bilinmez bir yerlere götürür ..
Benim ülkemde her tepe bir umuttur; ıslaklığı saklar ardında. Soluklar koşturur durur kan ter içinde. Bu ülkenin çocukları hep suya dair oyunlar oynarlar; denizler, ırmaklar, çeşmeler olur küçücük hayal ülkelerinde. Analar, babalar su taşır dualarına çocuklarının oyunlarından. Seccadelerinin ıslaklığı belki de bundandır..
Kavruk toprakların çocuğuyum ben. Susuzluktan çatlayan dudaklarımı, hep ıslak şarkılar kanatırdı. Önceleriydi; uçsuz bucaksız sahralarda dört bir yandan gözlerimi seraba açar saatlerce bakar ve ağlardım da annem: - İsmail'im derdi,yavrum İsmail'im...ve hakikat parmaklarıyla gözlerimi kapatırdı. Bilmezdim önceleri, kimdi bu İsmail?Neden hep anaları ağlatırdı. Sonradan öğrendim ki İsmail; toprağın zemzemle emzirdiği çocuk. Rahman'ın merhametinin tecelligahı, bir masum ağıt, bir soluk... Her yağmur duasına belki de bundan, İsmaillerle çıkardı dedeler, zira; ismailler ağlarsa gökyüzü de gürler..
Kavruk toprakların çocuğuyum ben. Arzıma kuraklığı hangi sebeb çaldı? Engin denizler vardı içimde, gözümden ırmaklar çağlardı. Hasılı yüreğim denizdi suydu, oysa dışım yanardı. Besbelli içimizle dışımızın arasına bentler geren bir sebeb vardı. Ben bu sebeblerin mağduruyum aslında. Bu kadar zor muydu aşmak? Niyetten hale, hayaladen gerçeğe taşmak bu kadar zor muydu?
Kavruk toprakların çocuğuyum ben. Gittiği yere her adımında bereket serpen ihlasın ülkemden kovulduğu yolların en ortasına oturmuşum; başım eğik avuçlarımda. 'Ben İsmail'im diyorum ben İsmail...Zemzem içimde, zemzem damarlarımda. Susuzluğa bilenmiş tahammul bıçaklarını getirin, çalın boğazıma....Getirin ismailleri kurban edin. İçimizdeki denizler sebebleri yıksın yürüsün dışımıza. Bir ismail ölsün ki bin İsmail zemzemle doğsun, zemzemle büyüsün...'
Bana doğru koşuyor annem; kan ter içinde soluk soluğa. Boynu bükük halimi kaldırıyor yerden, uzanıyor avuçlarıma. Kana kana içiyor, sonra omuzlarımı öpüyor; haberim yok merhamet kuşları konmuş omuzlarıma... Kavruk toprakların çocuğuyum ben..
Arzuhalim sanadır! Zemzemlerin anası gözlerini çevir. Islak bir nazarın düşsün denizleri çalınmış ülkemin topraklarına. Uzat bereketin fışkırdığı ellerini ; her yüreğinde çöl yarası taşıyan emsin parmaklarını...Zira sensizlikten kesildi bu yağmur. Gökyüzü sensizlikten kaybetti bulutlarını...
Dili damağı kuruyan dualara yazmışım adını.. Hayalimden taşkın nehirler geçer, ben İsmail; kavruk toprakların çocuğu... Annemin adı Hacer....