hüzne uçan kuşları tut
kanatları solgun birer okyanus

mevsime dönüyor yüzünü papatya
sen upuzun susuyorsun
masalsız çocukluğumun armağanı sus
ucundan sözcükler sarkıyor, erik çiçekleri
açık yaralarını sayıyor papatya
bir seviyor
bir sevmiyorsun

göğünde yalancı ay çarpmaları
sönen aceleci bir yıldız göğsünde
yüzünü örtünen gecenin tülü
bir var
bir yoksun

mevsim dönümlerinde sancır aşk
hayat yorulur çimenli yokuşlarda
boynunu büker bir dal gelincik
yaprakları rüzgârda

sarı ve yeşil sürgün uzuyor ellerimiz
güneşi hor gören bir karanlığa
büyüyor günde dün
dünde öfke
ömrüm ikindide solan bir çiçek

Kaçkın bir patı nasıl yaşar yaz


Yağmurgülü / Nisan 2005

Aslıhan Tüylüoğlu