Bir umut taşırsın hep içinde. O umutla beklersin belki aylarca belki yıllarca….
Ve asla yok olmasına izin vermezsin. Çünkü bilirsin, umut olmadan yaşayamazsın. Kaybettiklerini geri almadan son, parçaları birleştirip sonunu getirmeden ümitsizliği aklının ucuna bile getirmezsin.
Bir gün… Bu sözcükler unutmaya başladığın anda çare olur sana ve beklemeye devam edersin. Kalbin ve mantığın aynı anda yok saymazsın diye olanları, hep bu sözcükler gelir dilinin ucuna.
Zaman geçtikçe artık düşündüklerinin bile aynı olmadığını görürsün. Değişenlerle birlikte umutların da sahile vuran dalgalar gibi parçalandı gitti…
Sonra bir daha hiç hatırlamamak üzere unutulursun. Ta ki unuttukların sana engel olana kadar….
Bu sefer beklemezsin, peşinden koşarsın ümitlerinin ve sonunda anlarsın ki yapman gereken beklemek değil peşinden gitmekmiş…