O'nunla tanýþtýðýmýz zaman ben 14 yaþýndaydým, O ise benden oldukça yaþlý. Hayatýna giren ilk kiþi deðildim ve sonuncusu da olmayacaktým kuþkusuz. Herkes bu beraberlik için yaþýmýn çok küçük olduðunu düþünüyordu. Aslýnda hiç bir zaman yaþýnýzýn uygunluðu söz konusu olamaz böyle bir iliþkide...
Ýlk önceleri sadece yakýn arkadaþlarýmla paylaþtým küçük sýrrýmý. Sadece gönül eðlendiriyordum onunla (ne kadar da aptalmýþým...) Aileme anlatamazdým. Sanýrým "kýyametin kopmasý" diye adlandýrýlan durum, olanca gerçekliði ile çýkardý karþýma. Gizledim, gizlendim...

Baþlangýçta çok seyrek buluþuyorduk. Daha sonra buluþmalarýmýzýn sayýsý arttý. Gönül eðlendirmek demiþtim ya, palavra. Çok zaman geçmesine gerek kalmadý hayatýmda kapladýðý yeri anlamam için. Evet, onu seviyordum. Ama yine de, aklýmda hep ayný düþünce vardý: "Onun tutsaðý deðilim ve istediðim zaman terk edebilirim." Buyurun size ikinci palavra. Ne, zamanla hayatýmýn her safhasýna yerleþmesini fark etmem yetti onu terk etmeme, ne de annemin bizi yakalamasý. Aslýnda bizi yakaladý demem yanlýþ. Ýzlerimizi buldu, ardýnda býraktýklarýný gördü. Kýzmadý, baðýrmadý, sadece kýsa bir nasihat çekti. Biliyordu çünkü buluþmamýzý yasaklamasýnýn bir þey ifade etmeyeceðini. O zamana kadar gizli devam ediyordu, yine gizli kalabilirdi ne de olsa.

Zaman geçtikçe birbirimize baðlandýk (Palavra üç... Ben ona baðlandým, tabii ki onun umurunda bile deðildim.). Þu an dönüp geriye bakýyorum da, 12 uzun yýl geçti ve veren taraf hep ben oldum. O bana sahte mutluluklar verdi sadece, bense her þeyimi. Herhalde hayatta canýmý vereceðim tek o oldu. Onun için kavga ettim, onun yüzünden hastalandým, ama hiç bir zaman ayýrmadým yanýmdan, ayýramadým...

Biliyordum nelere yol açtýðýný, görüyordum. Önce onu sevmeyi öðrendim, sonra nefret etmeyi. Beraber olmayý istemediðim anlarda bile yanýmda olmaya devam ettiðini gördüm. Ýrademi yerle bir ettiðine, beni kendimle karþý karþýya getirdiðine þahit oldum. Baþkalarýný kýrdým onun yüzünden ve ben daha da fazla kýrýldým. Ýnsanlarla arama girdi. Arkadaþlarým ondan nefret etti çoðu zaman. Hatta ben bile tiksindim bazen, ondan, bedenime ve ruhuma sinen kokusundan. Dudaklarýmýn her dokunuþunda, ben onun ruhundan çalýyordum, o benim bedenimden. O her seferinde yeniliyordu kendini, bense gittikçe kötüleþiyordum. Ama bir türlü terk edemedim.

Aslýnda bir kaç kez denedim ayrýlmayý. Hepsinde de dönüþüm bir öncekinden güçlü oldu. Yokluðunda kývrandým hasretinden, alýþmaya çalýþtým, ama asla aklýmdan atamadým. Uzun ve stresli geceler hep ev sahibim oldu. Týrnaklarýmý yedim, yetmedi kuruyemiþe baþladým. Ayrýlýk kilo aldýrdý. Ve ben hep geri döndüm. Hatta þu an bile yanýmda.

Ama yine de yemin ediyorum burada, hepinizin önünde:
"Bir gün býrakacaðým, bu lanet olasýca sigarayý."