Gözümü açmak istiyorum! bir ağırlık var göz kapaklarımda, kirpiklerim birşeyleri yırtacakmış gibi zorlanıyor. Yürümüyorum ama sarsıldığımı, sanki koştuğumu hissediyorum,ve ayaklarımı bir salıncakta uzatmış sallanıyorum.

Yürümüyorum fakat kulaklarım, yanaklarım ve burnum içinden geçtiğim rüzgarın soğukluğunu hissediyor. Bir süre sonra göz kapaklarımdaki yükün biraz ılık ve ıslak olduğunu anlıyorum.

İçimde vücudumun neresinde olduğunu bilemediğim bir acı hissediyorum, oysa garip bir huzur ve dinginlik kaplı her yanım.
Tüm gücümle karanlığı yırtmak için kirpiklerimi zorluyorum ve birden kırmızı, kıpkırmızı bir ışık gözlerimden içime doluyor ışıkta oynaşan şekilleri görüyorum, seviniyorum.

Son bir hamleyle gözlerimi aralarken kirpiklerim kırmızı ıslaklğı bir bıçak gibi yırttığında açılan delikten gözlerime ikindi vaktinin güneşsiz duru ışıkları sızıyor, hala ayaklarım salıncaktan sarkıyormuş çasına rahatım.

Gidiyor olduğumu fakat yürümediğimi farkettiğimde, kafamı başka bir başın arkasına yasladığımı, salıncak sandığımın bir başkasının sırtı olduğunu anladım. Minik ellerimin dedemin sakallarına dokunduğunu çok sonra farkettim.

Bir süre sonra kırmızı ılık sıvının yanağıma doğru aktığını anlarken ilk gördüğüm dedemin, sokak taşları üzerinde hızlı, hızlı koşan yün çoraplı ayaklarıydı. Kafamı kaldırmaya çalışırken yanağımdan süzülen sıvı çeneme doğru akmaya ba?lamıştı bile.

Caminin yanından hızla geçerken artık çarşıya akşam karanlğının inmeye başladığını ve içimde yerini bilmediğim acının, kafamın bir yerlerinden geldiğini anlıyor ve kasabayı ikiye ayıran nehrin üzerindeki köprüden geçerken dedemin hırıltılı soluk alış verişlerini artık daha çok duyar oluyordum.

Bahçesinde dün yaşıtlarımla oynayıp terlediğim sağlık ocağının merdivenlerine geldiğimizde, hemşirenin beni kucaklayıp içeriye doğru koşarken, sıcak ve ılık bir yük tekrar göz kapaklarımı kırmızı ve kara
bir sonsuz boşluğa kapatıyordu.

..... Ne kadar sonra olduğunu bilmediğim bir tekrar yaşayış gibiydi şimdi göz kapaklarımdaki ağırlık.

Az önce "günaydın" demişmiydim, cevabını almışmıydım, yürüyormuydum, koşuyormuydum anlamıyordum.

Kulağımdaki ses: "bana yarim deme ben senin yarin değilim"
diye bağırıyor, göz kapaklarım açılmak istemiyor, kirpiklerim en keskin uçlarıyla ağırlığı yırtıyor,
çenemden aşağıya ıslak, ılık bir kırmızı damla ilerliyordu.

Kapatmaya çalıştığım cep telefonumun ışığınnda görünen
"yarim" yazısının üzerine damlayan kırmızılık yeşil ıışığı tamamen kaplarken "yinemi beynimden vuruldum"sorusu aklımda dörtnala koşuyordu...