(güneşin batışı ile)
sonsuz çokluktaki hüzünlerden bir seçki yaptım
başka şairlerin içli dizelerinde demleniyorum..
dudaklarıma yalnızlık şarkıları yerleşiyor
söylemek istemesem de, anlamsız gelse de sözleri
acımasızca dökülüyor bu ezgiler yüreğimden

gemiler geçiyor uzaktan
canhıraş çığlıklarla sensizliğimi selamlıyorlar
dalgalar bir karaya vuruyor, bir ruhuma
acının rengi ile bulanmış sular
hep tersine akıyor nedense
ay ışığı kırık dökük öyküler anlatıyor.
gece kuşları bile bir şeyler söylüyor yaşama dair
bir ben anlatamıyorum kendime
sensizliğin seni sevdiğimi anladığım gün başladığını

gidişinden kalan ayak izlerini yokluyorum ruhumda
bu ayrılık gerçek mi diye
kocaman yaralar geliyor ellerime..
savrulurken zamansız kopuşların rüzgarında
her şeyi unutmak istiyorum
gördüğüm ve yaşadığım her şeyi

(bundan böyle)
bilmediğim okyanuslarda boğulmalıyım
bildiğim yalnızlıklar beni kandırmıyor
daha önce gördüğüm düşler aldatmıyor
sonsuz kere sonsuz bir kayboluş gerekli bana
karanlıktan daha kara bir örtü olmalı
ancak böyle korunabilirim yoksunluklardan

görüyorum ki, ayrılık sonrası diye bir şey yok
hiçlik ve anlatılmaz bir boyutta asılı kalmak var..
işte ben, tüm o şiirlerin kanayan dizelerinde
ve şarkıların acımasız haykırışlarında
sensiz bir hiç olduğumu algılıyorum...

Yasemin Can