Ormanýn derinliklerinde,
cüce olmayanlarýn adýmlarýnýn çok uzaðýnda ,
kalbi bir ateþ parçasý gibi yanan ,
masalsýz bir cüce yaþýyormuþ...

yýllardýr gün ýþýðýndan sakladýðý yüzünü,
sýrf onun güneþe gülümseyen yüzüne gülümseyebilmek için tehlikeye atýyormuþ her gün...

onu deðilse de bedeninin gün ýþýðýndaki renkli siluetini ve saçlarýnýn altýn ýþýltýsýný görmek deðiyormuþ her þeye...

sonra,
çaresiz
dönüyormuþ ormandaki gizli bahçesine
ve
yapraklarýn arasýndan sýzan geceyi
ona duyduðu aþk kadar büyük bir hüzünle karþýlýyormuþ...

gece onun yataðýymýþ oysa...

yataðýna küsmüþ cüce ve bir daha hiç düþ görmemiþ...