dili buran bir öykü soru işareti
yaşam kayaları sevişken kelimeler
kınından sıyrılan gün gibi saplandı
kırılgan bir şarkı oldu dil
aktı ucuna bembeyaz kağıdın
yadırgadı yerini mürekkep
koptu vagonlarından
kıvrılan ve artık temiz olmayan
zaman
çocukluğun gözyaşları
yaşayan tüm umutları
yamalı kirli sarı
çöktü akşam ve siyah
kaçtı dehlizine mavi
zembereği boşaldı göğün
lokomotif raylarını aradı
sadece yazısı silinmiş kitabın
okunmuş geçmişin ardında
hüzünlendikçe boşalan
boşaldıkça hüzünlenen kadeh
huzursuzca sallandı sandalye
uzaklaşan hayaline gülümsedi
daha da söndü yüzü
belki bir damla yaş ama
son defa dönüp bakmadan
gölgesi uzaklaştı teninden
solan son resim gibi yığıldı
mor kederin ayak ucuna
yalnızlık ve adam
ve şiir
ve lokomotif
ve yazısız kitap
ıslandı yaprak yaprak
yavaş yavaş dağıldı
kalan tek kelime acı
sadece acı…