Acıyı içime mıh gibi çaktım.
Yandıkça yandım, yandıkça yandım.
Engel olamadım gözyaşlarıma,
Sesimi yükseltemedim isyanlara….
Her canlı gidecekti,elbette yaradana…
Ölüm var ya, her şey boş diyorlardı;
Bana ninni gelirdi önceleri…
Hiç aklıma gelirimiydi ki,
En sevdiğim insanı, BABAMI,
Bir gün bir hastane acilinde,
Çaresizliğin en bilinmezinde,
Bir şey yapamamanın acizliğinde,
Son nefesini gözlerimin önünde verirken,
Ölümün acımasızlığını,
Sonsuz ayrılığını,
Alıp götürür bir yanımı,
Kor ateşler yakar canımı,
ALLAH’ım al ne olursun bu canımı…
Yalvarırken her kelimemde,
Bin kere, ölümü tatmanın,
Ne demek olduğunu bilemezdim

Aylar oldu yokluğuna alışamadım.
Acın bir volkan gibi içimi dağlıyor;
Yanıyor bu yürek, yanıyor.
Dua ediyorum ALLAH’ıma:
Giresin diye rüyalarıma,
Görebilsem o gül yüzünü,
Öpebilsem tekrar ellerini;
Her zaman hayatımda bir boşluk,
Bir yanım noksan kalacak.
Yokluğun çok zor, çok zor BABACIĞIM;
Ben nasıl bu hayata alışacağım.

Yılmaz Çelik