Yokuş aşağı inince,
İstanbul sokaklarından
Denize varılır mutlaka.
Anlatılmaz garip bir mutlulukla sarsılırım…
Dalgalar titrer enstrüman gibi içimde,
Şiir yürür iliklerime,
Bir martının girdabında sarhoş olur,
Ve çığlığında külhaniyimdir,
Sesim çıkmasa da…
Ellerim pantolonun cebinde.
Bir tekme savururum gölgeye…
İsyanım,
gelip geçen bütün teknelerde korsandır.
Hayal bu ya
Beni bırakıp herhangi bir sahilde
Yüreğimden ufka yelken açar…
Yüzüme bakar ; evler,ağaçlar,insanlar
Kent ufalır gözümde,
Bir büyür ki özlemin…
Hiç sorma…
Bir kelime firari çıkar dudaklarımın arasından,
Belki küfrederim anasından başlayıp kaderin,
Belki bir ıslık, eskilerden cebimde taşıdığım…
Duyulmayan görülmeyen bir yalnızlık benimkisi.
Tuz kaçtı gözlerime diyerek,
Denize bakıp bakıp,
Yalnızlığımdan !
Utanırın…