Gözlerimi hayata ilk açtığım günden beri,
Masum bir çocuğun elma şekeri istemesi gibi,
Heyecanla beklemiştim seni,
Adını aşk koyduğum sevgili.
Çok yıllar devirdim, çok hayatlar tükettim.
Masum yüzlü şeytanların varlığını,
Sensiz geçen her an biraz daha öğrendim.
Sonra birden ansızın o çıkageldi,
Yani sen çıkageldin ey aşk!
Çok uzun yoldan gelmiştin, kapımı çaldın.
Bir bardak su isteyecektin belki de?
Sende benim gibi susamıştın çünkü,
Sevmeye ve sevilmeye…
Uzun yoldan gelmenin verdiği yorgunlukla,
Ve de binlerce yol hikayelerinle geldin yanıma.
Bir çok hikayeye şahit olmuştu gönlün,
Kimini yaşadın, kimini gördün.
Beklide sırf iki soluk almak içindi,
Tüm bu beklemelerin koynumda.
Veya tüm bu yaşanmışlıkları anlatabilmek içindi bana.
Sen anlattığın hikayelerle büyülerken beni,
Ben sana bağlanmaya başladım, korktun.
Çünkü aşk özgürlüktü kendine göre.
Sonra gitmeyi çok istedin,
Beni her göremeyişinde kendinde biraz cesaret bulup,
Çekip gitmek istedin…
Ama başta verdiğin sözler elini ayağını bağladı,
Güzel bir hikaye yazmak için,
Bana, güzel olmak zorundayız, diye sen demiştin.
Ama sen, ben seni bu kadar severken,
Her aldığın nefeste beni bırakmak istemişsin!
Oysa ben seni bir ömür beklemiştim,
Gerçekte aşk var mı acaba diye hep iç çekmiştim.
Ama nereden bilebilirdim, aşk gezgin bir derviş,
Sadece bana ait kalamıyor her handa bir süre konaklıyor.
İşte şimdi son hancı benim beklide,
Valizlerini topladı ve bir daha dönmemek üzere,
Kalbimden taşınıyor başka kalplere.
Aşk misafir sadece, bense ev sahibi.
Adını aşk koyduğum insan gitse bile,
Hanın kapısı açık, aşkı sunacak yeni misafirlere...