Uzaklara sürüklenirken,
Senden çok uzaklara..
Kendimi kalabalık bir odanın içinde tamamen yapayalnız hissettim.
Düşünüyorum da..
Bu korkudan kaçışım yok,
Pişmanlık…
Yalnızlık…
Aşk ve nefretin kehaneti,
Gözlerimin arkasındaki sessiz çığlığı yansıtan bir kolaj oluşturuyor gibi,
Ölümün kahkasından kalan sessiz çığlıkların yankısını...

Şimdi bildiklerimi bilmemeyi dilerdim.
Asla öğrenmemeyi…
Belleğimdeki eski anılar beni cezalandırıyor sanki,
Seni gördüğüm zamanlardaysa acıyı tüm yakıcılığıyla hatırlıyorum.
O zamanlar ne kadar da güçlüymüşüm halbuki..

Bazen ümidim kesiliyor,
Bu hale nasıl geldim,
Bu sonu haketmek için ne yaptım…

Kaderin buruk tadı hala içimde duruyor,
Duyumsuyorum.
Gemişi aşamadım henüz,
Sonuca ulaşmak için bulmam gereken bir cevap daha var,
Arıyorum...
Asla gücümü kaybetmeyeceğim,
Biliyorum ki bir çıkış yolu var bir yerlerde,
Geleceğim değiştirilemez değil.
Düzene girmek için dönüp duruyor şu anda sadece,
Biliyorum…
Ama…Hala öğrenemedim pişman olmaksızın yaşamak mümkünmü,
Bilemiyorum…