Yüreğimi kürtaj edilmiş gecelerde vurdum sensizliğe, bilinmezliğe.
Kentin sokaklarında bir sokak köpeği yalnızlığı ile ağladım. Başımı okşayacak bir merhamet eli, kalbime dokunacak sözleri söyleyecek dili aradım.
Yanımdan yüzlerce insan geçti zamanlı zamansız.
Ve hiç biri dönüp bakmadı erguvan bakışlarıma. Zabta geçmeyen küfürlerle, kayıt dışı aşağılamalarla vurdular yüreğime, kanattılar göz bebeklerimi.
Şahittir buna akrep ve yelkovan.
Şahittir buna sokak lambaları ve ıslak kaldırımlar.
Kan ağladım, yanaklarım dağılırken yerlere.
Dudaklarım bilinçsiz bilgeliklerle savruldu uzak ülkelerin gizem kokulu dehlizlerinde..
Hatırlar mısın, bir dem kozasından henüz çıkmış, ışık kanatlı bir kelebek gibi süzülmüştüm kirpiklerinin vadisinde.
Ruhuma dokunmuştun.
Göz yaşlarıma ve tebessümlerime.
O an renkli nağmeler fısıldamıştım baharın kalbine.
Bilinçli bir ruh kaymasıyla yöneltmiştim göz bebeklerimi, titreyen avuçlarına. Umut olmuştu içimden geçen duyguların adı.
Benim adım bahar.
Sonra, intihar güncelerine kanlarıyla bahar şiirleri kazırken kelebekler, sapladın içime elindeki ayrılık hançerini.
Saldın beni, yedi boğumlu akrepler iklimine.
Yerlere çakıldı bakışlarım.
Öldüm.
Dirilmedim.
Çok çağrışımlı ölümlerle, kılcal damarlarımda kol gezen kördüğümlerle, linç edildim boy aynalarında.
Sen yoktun.
Kaldırım taşlarının dilsizliğinde, ırzına geçildi fikirlerimin / filizlerimin.
Dünya büyüklüğünde düş kırılmaları aktı kafatasımın kırık aralığından.
Sen yoktun.
Sözlerin, gözlerin, ellerin yoktu.
Çam kokan beldelerde, çam iğnelerini binlerce defa sapladılar gözlerime isimsiz sıfatlar.
Binlerce kere kör oldum. Göz aradım körler çarşısında.
Sen yoktun.
Dalgakıranlar, filizkıranlar hükümran oldu derunuma.
Siyah baktım.
Siyah gördüm.
Siyah söyledim.
Renklerimi hadım ettiler, kasıklarındaki kasılmalarla beslenen ressamlar.
Sen yoktun.
Şimdi talihsiz bir tarihin, küf ve nem kokan koridorunda, cinnetimin tarihini dokuyorum.
Yokluğunun ve yokluğumun ve hiçliğimin sessiz, sözsüz senfonisini okuyorum.
Bir sokak köpeği yalnızlığı akarken parmaklarımdan; ayaklarının değdiği yerlerde, sesinin yankılandığı beldelerde ve dudağının değdiği kan kokan kadehlerde yokluğuna sığınıyorum.
Yalnızlığımı büyütüyorum.
Ölümümü.