Beni hep en çok sevdiklerim yaralardı.
Hemde en derinden ..
Verdiğim sevginin bedelini hep böyle ödüyordum..
Onlarla birlikte kanatıyordum ruhumun en açık yaralarını...
Alışkanlığın vermiş olduğu sukünetle
Kendimin bile duymakta zorlandığı iniltilerle selamlıyordum
acılarımla gelen sevdiklerimi...
Yüzlerine bakıyordum ..
Sanki yaşadığım lanet onlarıda etkiliyordu ..
Kızamıyordum..
Onlarda bengibi inliyorlardı...
Zorlanıyorduk duymakta
Çürümüş çiçek kokuları geliyordu burnumuza
Çiçeklerle beraber yitik hayallerin kokusuda..
Ne kadarda benziyorduk birbirimize ..
Tanıdık yabancılıklarımız...