BÝZ 1


Bir grup gençtik. Yenidünyalar keþfetmeye çýktýk. Tarihin bu görevi bize verdiðini var saydýk. Sorumluluk üstlendik. Dünya bizden yana sandýk, daldýk balta girmemiþ ormanlara. Hesabýmýzda dünyanýn keþfedilmemiþ en en birinci harikasýný bulmak vardý. Bu harikanýn ne olduðunu bile bilemiyorduk. Belki ilk çaðdan kalmýþ bir insan, belki konuþan ve yürüyen bir orman, belki tüm konuþmalarý bastýracak ýlýk bir rüzgâr. Herkesin hayali kendineydi. Coþkumuz bize ne olursa olsun yetecekti. Eðlenceli baþladýk uzun süreceðini iddia ettiðimiz yolculuðumuza.

Eðlencemiz doða harikasý patikalardan, meyve dolu aðaçlardan ve yýllanmýþ çýnarlarýn gölgesinden geçerken müthiþti. Fakat bu güzel patikalý yol çok kýsaydý. Ummadýðýmýz bir anda dikenli çalýlýklar, insan yiyen otlar, daðlar boyunda ýsýrganlar çýktý karþýmýza. Yýlmadýðýmýzý kendimize söyleyerek yürüdük üstüne, tükürdük cellâdýn yüzüne.

O zamana kadar ben yoktu biz vardýk. Fakat herkes kendi beni ile zorda kaldý. Kimimiz bunu fark etti kimimiz fark etmedi. Öndekiler arkadakileri duymadý, görmedi, bilmedi. Arkadakilerin kimi sýk gördüðü bir çalýlýða daldý kayboldu gitti. Kimini insan yiyen otlar yedi. Kimini ýsýrganlar dalayýp zehirledi. Bazýlarýndan yýllar sonra haber alýndý. Kimi dönüþ yolunu bulamamýþ yitmiþti, kimi yolda açlýktan ve korkudan ölmüþtü, kimi de yolunu bulmuþtu!!!

Yola devam edenler bu kayýplarýn farkýna varamadý. Taa ki “insan boðan” akýntýya gelene kadar. Akýntý 260 km bir hýzla akýyordu. Akýntýyý geçince herkes kurtulacaktý. Akýntýyý geçince kurtulacaðýný var sayanlar o panikle tek tek atladý suya, hepsi yok oldu gitti. Onlardan da haber alýnamadý. Oysa akýntýya kürek sallamak için fazla kola ve bacaða ihtiyaç vardý. Onlarýn ise sayýsý iyiden iyiye azalmýþtý, ihtiyaç duyduklarý kol ve bacaklar yanlarýnda yoktu. O zaman onlar da anladýlar ki artýk biz yok ben vardý. En en birinci doða harikasýný bulmak hiç de o kadar kolay deðildi.

Kalan az sayýda insan gençliklerini balta girmemiþ ormanda býrakýp, kendine yalnýz bir yol çizmeye karar verdi, verildi, ya da mecbur kaldý. Bu sorun hala çözümlenemedi. Ama ormanda aldýklarý yara ondan sonraki yaþamlarýný belirler oldu. Hiç ummadýklarý anda onlara bir sürü engel çýkardý.

Hep sanýlýr ki acýlar çoðaldýkça daha dayanýlmaz olur, daha acý verir. Oysa ilk acý bilinmediðinden, tanýnmadýðýndan daha çok acýtýr insaný. Gafil avlanmanýn en büyük acý olduðunu orada anladýlar. Geride kalanlar için sonradan yaþayacaklarý acý ne kadar büyük gözükürse gözüksün o kadar büyük gelmedi. Fakat sürekli arkalarýna ve önlerine bakar oldular, tedbirli davrandýlar. Tilki uykusu uyur gibi tedirgindiler. Gençliklerini balta girmemiþ ormanda yitirdiklerini garantici davrandýklarý zaman anladýlar.

Ýþte ben de bu balta girmemiþ ormandan döndüðüm için daha korkak ve daha tedbirliyim. Bilirim ki korkaklýk tedbirdir.

Ýþte ben bu yüzden yaþarken dolu gibi yaþýyormuþ yaparým, bilirim ki yaþadýklarýmýn içi boþalýnca yaþadýklarým küçülecek ve yere yapýþýp kalacak, çok yer tutmayacak yaþamýmda.

Ýþte ben bu yüzden sözler havada uçuþurken onlara inanýrým, uçmayý býraktýklarýnda onlara inanmayý keserim.

Ýþte ben bu yüzden damarýmdan kan alýrken gözümü kýrpmadan koluma bakar, hemþireye damarýmý tarif eder damarýmý bulamadýðý zaman “þýrýnganý azýcýk etimin içinde gezdir korkma, bak orada, kaçýyor” derim.

Ýþte ben bu yüzden gördüðüm her çalýdan, kocaman duran ýsýrgana benzeyen otlardan kaçarým. Etrafýnda bile gezinmem.

Ýþte ben bu yüzden “boþ ver boþ ver arkadaþ baþka bulursun, en kötü günlerin hep böyle olsun” þarkýsýný tüm dertli türkülerden daha çok severim.

07.04.2006
Ankara