Anadolu kadınıdır bunu yaşayan.
Gece gündüz demeden her gün çalışan.
Bir an dinlenmeyip,her an uğraşan.
Nasır tutmuş eller perişan.

Eşin yokki durmaz bir an başında.
Çoluk çocuk büyüdü yok verecek aşında.
Belkide gelecektir gelmez ayın başında.
Gurbet ele gitti gelmedi haller perişan.

Çocuklar baba arar göremez.
Derlerki baba bizi hiçmi özlemez.
Bu dünyanın işine akıl sıra ermez.
Bunca çileyle geçen ömür perişan.

Hersene gelir bir çocuk yapar.
Çekip gurbet ellere kaçar.
Çocuklar beşi on beşi aşar.
Yavruyu beşikte sallayan kollar perişan.

Birbirini çekemez ardında kuyu kazar.
Bir kaç doğruyla beraber yanlışı yazar.
İnsanın fıtratına inat ahlakı bozar.
Bu küfür milleti taşiyan dünya perişan.

Anadolu da bir garip kadını,
Yazmalı tarihe onun adını.
Bunca çabaya rağmen hayatı,
Yazıpta bitiremeyen kalem perişan.

Havva bunu bilir bunu söyler baştan.
Anadolu da hayat bir destan.
Karalar bağlıyor bir çoğu yastan.
Okuyupta üzülen dostlar perişan.