Gördüğümü sandım gözlerim açılıp dünyaya baktığımda, duyduğumu sandım kulaklarım sesler algıladığında, bildiğimi sandım hayat bana sorular sorduğunda, sessiz kaldım halbuki; gözlerim karanlıkta, kulaklarım dolu çığlıklarla, sözler düğümlendi boğazımda…
Geceyi gördüm kovarken aydınlığıyla güven veren güneşi, nefreti gördüm batan güneşin kırmızılığında, günlerce yürüdüm aslında ay ışığının aydınlığında anladım hala kördüm.Duvarlar ördüm korkularımın önüne, kendimi gizlediğim yerde yine hepsi benimle, anladım kaçış yok yaşamayı öğrendim kendimle…
Acıyı gördüm örterken huzur veren mutluluğu, kalpleri gördüm acıyla hıçkırıklara boğulan, gerçeği gördüm aslında tattığım her acıda anladım hala kördüm.Sevgiler sürdüm hayatın ekmeğine, tadamadan hepsi eriyip gitti, anladım zaman yok koşmayı öğrendim her adımda düşsem de…
Kışı gördüm geride bırakırken sıcak yazı, elleri gördüm ısınmak için ateşe uzanan, beyazı gördüm aslında tüm soğukluğuna rağmen huzuru anımsatan anladım hala kördüm.Güzellikler verdim insanlara karşılık beklemeden, meğerse hepsi nankördü, anladım kimsem yok yalnızca kaderim benimle…
Fırtınaları gördüm yıkarken tüm emekleri, düşleri gördüm acımasızca yitip giden, rüzgarı hissettim tüm serinliğiyle içime dolan anladım hala kördüm.Sonsuzluk bekledim her tattığım güzellikte, hepsi bir hayal gibi geçti, anladım sonsuzluk kalbimde ruhumu doyurmam gerek her öğünde…
Ateşi gördüm yakarken acımasızca suyu bile, yok oluşu gördüm umutlar gibi buharlaşan suyun derinliğinde, sıcaklığı hissettim ve ısındım halbuki ateşin gölgesinde anladım hala kördüm.Bir sır gibi durdum saklandım kendimden bile, ışığı gördüm yaralarımdan ruhuma sızan, çıktım dışarı aydınlıktan gözlerim kamaşsa da yine yaşadım her şeyi iyiyi ve kötüyü de…
Ölümü gördüm bitirirken tüm hayalleri, yangını gördüm kalanların yüreklerinde, çok dua ettim halbuki kapansın gözlerim sonsuza dek diye anladım hala kördüm.Artık görüyorum ve hissediyorum, sonsuzluğu bekliyorum, kapanıyor henüz açılan gözlerim…bir silgi ye yenik düşecek tüm sözlerim…